Netsensei

In november lanceerden we op het werk Arthub Flanders. Sinds 2015 heb ik gestaag, en met de hulp van vele anderen, aan deze zoekmachine gebouwd. Je kan netjes zoeken in de gegevens van de kunst- en erfgoedcollecties van de Vlaamse musea voor visuele kunsten. Meer zelfs, die gegevens zijn vrij bruikbaar als Open Data. Momenteel ontsluit de catalogus een kleine 16.000 werken.

De catalogus zelf is gebouwd met Project Blacklight, een Ruby on Rails toepassing ontwikkeld door Stanford University Libraries. Onder de motorkap gaat een hele architectuur schuil van API’s en ETL pipelines. We jongleren tussen een aantal formaten en datamodellen. Catmandu, gebouwd door de Universiteitsbibliotheek Gent, is ons werkpaard. Tenslotte bouwden we met Symfony ook een tussenlaag waar we data persistent in bewaren. Dat is de Datahub.

Bijna vier jaar hard werken aan een project, daar leer je ongelofelijk veel uit. Meer nog dan over technologie, leer je vooral jezelf kennen. Succes is niet alleen doorzetten tot het je iets oplevert, succes definieert zich ook door hoe je de dingen uitvoert. Positivisme, vergevingsgezindheid, relativering, empathie, sympathie, geduld,… tegenover jezelf en anderen zijn zo enorm belangrijk. Maar ook vasthoudendheid en onverzetbaar jezelf verdedigen op het juiste moment, zijn broodnodig. Als kapitein moet je je schip ten allen tijde op koers houden. Anders geraak je nergens.

’t Zijn dingen. De laatste maanden zijn we van het ene in het andere beland.

We hebben ondertussen een nieuwe oven gekocht. Een Siemens die einde reeks was. Elektro Loeters is onze nieuwe vriend. We hebben die ook Peppie en Kokkie gewijs zelf geïnstalleerd. Gelukkig hield dat niet zo heel erg veel in, maar spannend was het wel.

Ons spaarvarken kreunde dan wel, maar het was een kwestie van moeten. En na al die jaren met oude, aftandse ovens zijn we gewoon blij eindelijk terug over een modern functioneel toestel te kunnen beschikken.

Miserie in de badkamer. Vorige maand is het toilet verstopt geraakt. Een bezoek van een ruimingsfirma en 265 euro later dachten we dat het probleem was opgelost. Niet dus. Een paar weken geleden bleek het toilet andermaal verstopt… en tegelijk gaf ook de stortbak de pijp aan Maarten.

Wanneer water in een verstopte pot loopt moet dat ergens naar toe. Juist, het toilet is beginnen overstromen. De badkamer stond blank en het water is door ons houtgebinte naar de benedenverdieping beginnen lopen… over onze vers geschilderde muren heen.

Gelukkig hebben we – vooralsnog – geen detecteerbare gevolgschade. We hebben andermaal een (andere) ruimingsfirma moeten laten komen. En een aantal bezoeken van een loodgieter. Ons spaarvarken heeft andermaal klagelijk gekreund.

Het goede nieuws is dat het we op het werk centen krijgen voor de komende jaren. Ik werk dus verder als data conservator voor de musea.

Ik heb een aantal dagen verlof! Dat mocht ook wel want de laatste weken waren stevig. Halloween? Met veel plezier griezel ik mee. Maar het werd een avond klimmen wat ook al weer een kleine eeuwigheid geleden was. Ik was alvast overduidelijk mijn vorm kwijt.

Ik heb dit jaar niet mee gedaan met Hacktoberfest. Tegenwoordig heb ik een pak eigen Open Source projecten te beheren. Ik moet dus keuzes maken en pull requests schrijven voor andere projecten was in oktober geen optie.

Ik heb daarentegen wel een hoop Threadless t-shirts en hoodies besteld.

De laatste dagen ontdekte ik per toeval Explorers van The Midnight. En vandaar dook ik in de konijnenpijp van de Synthwave.

Ik laat jullie even meegenieten van deze FM-84 met Arcade Summer.

Trip down memory lane en al. En ook wel ideale muziek tijdens het werken.

Deze zomer las ik A Mind at Play: How Claude Shannon Invented the Information Age van Jimmy Soni. Dit is een biografie van Claude Shannon. Die naam zal bij de meeste mensen niet meteen een belletje doen rinkelen, maar Shannon staat wel mee aan de wieg van de Information Age. Meer zelfs, zonder Shannon zou de wereld zoals we ze vandaag kennen gewoon niet bestaan. Wie is die Shannon dan?

Claude Shannon werd geboren aan het begin van de 20ste eeuw. Hij behaalde werd wiskundige en kwam als jonge twintiger aan de University of Michigan in contact met de Booleanse logica. Dat is een vorm van algebra uitgevonden door George Boole en die draait om de concept AND, OR en NOT. Je weet wel, “waar” AND “onwaar” is gelijk aan “onwaar”. Shannon was niet zomaar een wiskundige, hij behaalde uiteindelijk een diploma als mechanisch ingenieur. Hij bleek ook een wonderkind te zijn met een brein waar eindeloze ideeën uit ontsproten. Het geluk wilde dat hij terecht kwam in de Bell Labs. Dat was toen het mekka waar nagedacht werd over telefonische netwerken en communicatie. Claude Shannon was de eerste die Booleanse logica toepaste om informatie op een nieuwe manier – een digitale wijze – te delen tussen machines. Hij herordende de mechanische schakelaars in de schakelborden en toonde zo aan dat informatie ook als bits en bytes kan worden gerepresenteerd. In één klap doorbrak hij daarmee de grenzen waar analoge technologieën – de klassieke telefoonlijn, televisie,… – tegen aan liepen. En daarmee zette hij de deur wagenwijd op naar de Information Age.

Zijn paper A Mathematical Theory Of Communication is het absolute fundament waar concepten zoals “zender” en “ontvanger” voor het eerst werden gedefinieerd. Hij formaliseerde voor het eerst de notie “informatie” in deze paper. Gepubliceerd in 1948 blijft het vandaag een van de meest geciteerde papers.

Claude Shannon is meer dan een theorie. Hij was blijkbaar ook een onverbeterlijke uitvinder die de meest gekke ideeën kon omzetten in mechanische oplossingen. Zoals de robotmuis Theseus die via een soort primitieve artificiële intelligentie de exit in een doolhof wist te vinden. Of een verborgen toestel dat hem toeliet om in casino’s vals te spelen (dat laatste liep bijna slecht af). Shannon doet mij in die context nog het meeste denken aan Adam Savage van Mythbusters die een gelijkaardig atelier heeft. Claude Shannon zou vandaag nog het best omschreven worden als de peetvader van de Maker Culture.

Deze biografie is een zeer leesbaar boek. Onvermijdelijk wordt er uit gewijd over de Theory of Communication, maar de auteur slaagt er in om de, eerlijk gezegd, gortdroge materie toch op een bevattelijke en leesbare manier te brengen. Bovendien weet Soni het belang van Shannon voor de digitale wereld vandaag op een heldere wijze neer te zetten. Ook heeft Soni oog voor de mens Claude Shannon. Hij was een introvert die zich goed voelde tussen zijn uitvindingen en ideeën. Niettemin zonder hij zich niet af van de mensheid, integendeel. Hij ontving talrijke ere-doctoraten en prijzen voor zijn werk. Zijn latere leven legde hij zich toe op lesgeven aan MIT. Soni vervalt dan weer niet in lange uitwijdingen, interpretaties of details zoals uitgebreide correspondenties en interacties tussen Shannon en zijn tijdgenoten. Daardoor blijft het tempo in het boek zonder dat het een droge pil wordt.

Ben je geïnteresseerd in de geschiedenis van de hedendaagse digitale cultuur, dan is dit een boek een dikke aanrader.

We wonen nu bijna een maand in ons nieuwe huis. Bevalt het? Zeker dat het bevalt!

Plus:

• We wonen dicht bij het station. Met de fiets sta ik er op geen tijd, maar met dit weer is het zalig wandelen onder de bomen op de Brugse Vesten. En de bus stopt hier praktisch aan de voordeur.
• Ons terras. Een kleine maar zeer fijne en gezellige koer. En nu we niet meer van door een waskot moeten om buiten te kunnen, nodigt het gewoon uit om elke avond buiten te eten.
• Een vaatwasmachine en warm water in de keuken. Pakweg de laatste 10 plus jaar deed ik de vaat met de hand. Elke avond. Je mag stellen dat ik goed gerodeerd ben. Maar in het laatste jaar in Oostkamp was de keuken zo uitgeleefd dat ook het warme water haperde. Je vaat ’s avonds op tien minuten in een machine dumpen en warm water van de boiler onder de pompsteen? Da’s een luxe waar ik elke dag gelukkig van kan worden.
• Een gezellige living met veel daglicht. Want dat was er totaal niet in op ons vorige adres.
• Een garage in huis. Want de straat oversteken naar de garagebox in putje winter om kerstspullen te halen, of om je fiets te nemen, da’s allesbehalve praktisch.
• Deftig sanitair met twee wc’s. Want eerlijk? Een toilet was eigenlijk te weinig.

Delta:

• De oven. Ai, ai, ai. Jammer genoeg heeft de thermostaat het begeven. En herstellen is niet meteen een optie. We kunnen ze wel gebruiken, maar op termijn vraagt dat een oplossing.
• De silicone dichtingen in de badkamer. Miserie! We hebben een aantal keer serieuze lekkage gehad in de garage. Gelukkig zit er daar geen plafond waardoor we direct merkten dat we een probleem hadden. Bovendien kussen we onze pollekes dat het niet lekte in onze vers geschilderde gang en living. We hebben wat gebibberd, maar het lijkt er op dat het aan slecht afgekitte badranden lag. Vanmorgen hebben we nog een laatste ingreep gedaan. Hopelijk lost dat ons probleem op.
• Tik… tik… tik… Enkele weken lang tikte het in de afvoer van de dampkap. Om gek van te worden. Vorig weekend besloot ik op het dak te klimmen. Bleek dat een loshangende klep in de plastic afdichting aan de gevel de dader was.
• De kookplaat. Kan de kat die niet aanzetten wanneer ze er over loopt? We waren onszelf de vraag nog maar luidop aan het stellen toen die met een luide “PIEP” werd beantwoord. Ja, dus. We moeten dus een afdekplaat aanschaffen.

Missen we Oostkamp? Eigenlijk feitelijk niet, neen. Het is natuurlijk wat wennen, zo’n nieuw huis. We zijn bovenal zeer content dat we hier mogen wonen.

_“Ah, neen meneer, da’s geen probleem! Die kabel ligt er écht wel! Ik zie dat hier in het systeem.” _Dat was een kleine twee maanden geleden de conclusie toen ik met de helpdesk belde. Telenet en Proximus, dat zijn twee verschillende draden die van de straat in uw woonst binnen lopen. Ondanks de waarschuwing van de vorige bewoners die Telenet klant zijn, geloofde ik de Proximus medewerkster op haar woord. The system said so.

Schets onze verbazing (en ons ongenoegen) toen vorige week de Proximus techniekers vaststelden dat er wel degelijk géén telefoonkabel in onze garage aanwezig was.

“Er zal een andere ploeg moeten komen. Die gaat een putje in de straat moeten graven en een gaatje door uw gevel moeten boren. Dat kan over 10 dagen. Leggen we hier en nu die afspraak al vast?”

We begrijpen dat Proximus en Telenet het hard spelen. Concurrentie en al. Maar zo voortvarend zijn we zelf nu ook weer niet. Of toch? Na wat heen en weer discussie keken we in agenda. De vroegste datum om een ploeg te laten komen bleek geen 10 dagen maar 16 dagen in de toekomst. Afijn, dan toch maar voorlopig vastleggen.

Zodra de technici waren vertrokken, trokken we naar de Telenet website. Even op de vingers tellen en bleek dat we zo maar eventjes 30 EUR in de maand konden besparen! Zonder putjes te laten graven! Uiteraard stonden we een uurtje later  in de Telenet winkel en werden we op een wip en ene zucht Wigo met het hele gezin. De technicus zou een paar dagen later passeren. Hoezee!

Dring. Telefoon! Nauwelijks een kwartier na het tekenen van het contract. Proximus terug aan de lijn.

“Meneer. Er was een ploeg van ons bij u vanmorgen? En die aansluiting is niet gelukt? En er is een afspraak gemaakt voor 18 juli? Wel, we kunnen dat een stuk vervroegen! Past 9 juli voor u om een putje te komen graven?”

Nope. Het spijt me zeer. U bent nét te laat. Had u ons een half uur eerder gebeld, dan hadden we ons misschien nog bedacht. Zeer misschien. En dan nog. U mag alle afspraken afzeggen. Dank u voor uw dienstverlening.

We zijn nu enkele dagen verder en de overschakeling loopt  (tot nog toe, vingers gekruist) verbazend vlot. Aansluiting en activatie werden op een uurtje geklaard. Op de overzet van onze mobiele nummers is het even wachten. De sim kaartjes liggen hier alvast klaar. Niet moeilijk dus dat het spel op het scherp van de snee wordt gespeeld.

De living in het nieuw. Dat stond bij ons met stip op nummer één. In de afgelopen maanden hebben we flink nagedacht over inrichting en nieuwe meubels. Extra aandacht ging naar ons TV meubel. We hebben ons oog laten vallen op een IKEA hack: de BESTA kast met een houten plank op. Een eenvoudige, effectieve upgrade van ons zwarte kastje.

Dit is het resultaat:

https://www.instagram.com/p/BlD4lutA90Y

Wat heb je allemaal nodig om zoiets zelf te bouwen?

• BESTÅ Tv-meubel (602.945.04)
• BESTÅ Basiselement (702.458.48)
• BESTÅ Plank (002.955.54) (4 maal)
• LAPPVIKEN Deur/ladefront (002.916.74) (4 maal)
• BESTÅ Scharnier, zachtsluitend/druk-open (802.612.58) (4 maal 2 stuks)
• HAMMARP Werkblad (Eik 246cm x 2.8cm) (902.737.98)

De crux van het verhaal is het eiken werkblad. Dat is uiteraard niet bedoeld om te combineren met een TV meubel, dus de afmetingen kloppen niet helemaal. De oppervlakte van de 4 kasten samen is 240cm breed bij 41,5 cm diep. De kast zelf is 40 cm diep, maar met de extra 1,5 cm wordt ook de kastdeur mooi gedekt. In IKEA kan je de plank niet op maat laten zagen. Je moet zelf een oplossing voorzien. Wij belden op voorhand even met onze lokale BRICO. Wij hadden het geluk dat we daar terecht konden. Het werkblad is ook zo groot dat je echt wel een bestelwagen of camionette nodig hebt om ze te vervoeren.

Assemblage is eenvoudig. De kastjes heb je in een wip en een zucht in mekaar. Met een paar schroeven zet je het TV meubel en het afzonderlijke kast element tegen elkaar. Verder is het een kwestie van met de waterpas de kast recht te zetten en de scharnieren in de deuren te aligneren.

Tenslotte leg je de plank bovenop je TV meubel. Opletten dat je de gezaagde kanten weg draait zodat ze niet in het oog vallen. De plank kan je vast zetten met schroeven of TEC7. Wij gaan het proberen met stevige dubbelzijdige tape. Waarom? Wanneer het oppervlak niet meer om aan te zien is, kan je het blad tenminste omdraaien zonder al te grote schade.

Wij kozen ervoor om de kast op de grond te zetten. Je kan ze ook in de muur schroeven. Dan ‘zweeft’ het geheel. Je kan er dan zelfs nog een LEDBEG lichtstrip onder monteren.

We zijn verhuisd! Niet naar Oregon, wel naar Assebroek.

Na anderhalf jaar wachten, ontvingen we begin juni de sleutel van onze eigendom. In de afgelopen weken hebben we hard gewerkt om het huis woon klaar te krijgen. We hebben niet minder dan 30 liter verf opgeschilderd. En de slaapkamer heeft een nieuw plafond gekregen. En verder zijn er de eindeloos vele andere kleinere en grotere werkjes die moesten gebeuren.

De voorbije week was er eentje waar we van uur tot uur leefden terwijl de verhuisdatum naderde. Onze slaapkamer kreeg nog een laatste laag verf, er was nog flink wat schoonmaak nodig en er passeerde een stoet van leveringen. En tussendoor pendelden we continue met de auto op en af tussen Oostkamp en Assebroek met een koffer gevuld met spullen. Tot in de late uurtjes met zaken die we onmiddellijk nodig zouden hebben. Of dingen die te breekbaar zijn om in een vrachtwagen te vervoeren.

Maandag leverde Ikea onze nieuwe zetel en een nieuwe slaapbank voor Louise. Ook de Proximus ploeg maakte passage om de aansluiting te verzekeren. Dat bleek niet zo eenvoudig. Long story short, we zijn overgestapt naar Telenet. Dinsdag was het van domicilie verhuizen en een voorlopige parkeervergunning aanvragen. Woensdag was een dag van inpakken, af en aan rijden en andermaal een bezoek aan Ikea. Donderdag werd onze nieuwe keukentafel geleverd.

Donderdagavond besloten we om onze matrassen en lattenbodems te verhuizen en onze eerste nacht in het nieuwe huis door te brengen. We wilden niet langer wachten tot de eigenlijke verhuis. Ook al kostte dat extra moeite. Het appartement in Oostkamp stond helemaal op zijn kop en we voelden dat het thuisgevoel ondertussen was verhuisd naar het nieuwe huis.

Vrijdagmorgen haalden we de gehuurde vrachtwagen op. Eerst ging het richting Meulebeke om meubels die daar nog gestockeerd lagen, op te halen en naar de kringloopwinkel in Tielt te brengen. Daarna trokken we nog maar eens naar Ikea om een Besta kast en TV meubel op te pikken. Ook daar volgt nog een blogpost over.

Vrijdagavond leverden we een laatste inspanning en was het appartement in Oostkamp eindelijk helemaal verhuis klaar. Buiten de meubels stond alles mooi verpakt klaar voor de vrachtwagen. We hebben dan wel België – Brazilië gemist, maar dat hadden we er toch echt wel voor over.

Zaterdag was D-Day. Een verhuisploeg van lieve vrienden en familie kwam ons in de vroege uurtjes helpen. Het uitgekiende verhuisplan leverde resultaat op. In de loop van de namiddag waren we volledig verhuisd.

Zondag was een dag van schoonmaken in Oostkamp. Hoe goed je in al die jaren ook mag poetsen en stofzuigen: het blijft verbazingwekkend wat je nog vindt aan stofnesten en vuiligheid wanneer alles leeg staat. We zijn toch even zoet geweest om alles pico bello te krijgen. Waarom zou een mens al die moeite doen voor iets wat je verlaat? We hebben immers vaak genoeg geklaagd over de oude staat het van het appartement. Uiteindelijk hebben we er jaren van ons leven gewoond. Het was onze thuis. En om in schoonheid afscheid te nemen, was het de extra inspanning meer dan waard.

Gisteren hebben we de sleutels van het appartement afgegeven en het papierwerk getekend. Ook de twee poezen haalden we terug van het poezen pension. Vanmorgen kwam dan de Telenet man de aansluiting regelen. Nu rest ons nog het uitpakken van dozen en het rustig settelen in onze nieuwe woonst. We voelen ons alle vijf alvast helemaal thuis.

De zomer mag ook voor ons eindelijk starten.

Over een kleine week verhuizen we. Dan ruilen we Oostkamp in voor Assebroek. Anderhalf jaar geleden kochten we daar een huis. De vorige eigenaars hadden zelf bouwplannen en dat betekende dat we even moesten wachten tot ook zij verhuisden. Dat even werd uiteindelijk bijna anderhalf jaar later.

Begin juni kregen we de sleutel. Sinds ik terug ben uit Praag hebben we quasi non-stop gewerkt om het huis klaar te krijgen voor onze verhuis. Dat betekende schrobben en schuren, schilderen, een nieuw plafond plaatsen in een slaapkamer en enkele kleine herstellingen. Vooral dat schilderen was een grote uitdaging. Onze living is vrij groot en heeft een zadeldak. Ik heel wat uurtjes door gebracht op een gammele stelling. Sommige oppervlaktes vroegen 3 tot zelfs 4 lagen verf. We hebben ondertussen zo’n 25 liter opgeverfd… en we hebben toch nog een paar liter nodig om rond te geraken. Het einde is gelukkig in zicht. Er zijn nog muren die een derde laag vragen, maar dan zouden we toch moeten landen.

Ondertussen zijn we al aan het verhuizen. Elke autorit doen we met een volgeladen koffer. We willen zoveel mogelijk spullen uit de weg hebben wanneer we volgende zaterdag finaal de grote meubels aanpakken. Aangezien we elke avond in het huis werken, hebben we onze keuken operationeel gemaakt.

Deze week op het programma: Proximus verhuizen, nieuwe meubels die worden geleverd, een bezoek aan IKEA, schilderwerk afronden, schoonmaak van het terras, BPost verhuisdienst regelen, onze katten naar het kattenhotel brengen, domicilie aangeven en parkeervergunning aanvragen,… En dan finaal verhuizen volgend weekend.

I’ll be travelling to Prague in 10 days to attend the ELAG 2018 conference. ELAG is the European Library Automation Group. It’s a network of European library and IT specialists. I’ll be presenting a talk on Tuesday aptly titled “The Datahub: blending/deblending museum data“.

Since 2015, my job largely revolves around building reusable tools and managing infrastructure that allows aggregation and sharing of data stored in the collection registration systems of museums. The goal is to unlock knowledge stored in those databases and allow new ways of reusing that knowledge in the digital space for the benefit of larger audiences and the museums themselves. My job isn’t exclusively technical oriented, it also extends to delivering consultancy, sharing knowledge and experiences within museums and between museum workers.

The field of museum informatics is fairly new and still emerging. It’s a subfield of cultural informatics and related to library science and archival informatics. It’s a interdisciplinary field at the intersection of culture, information sciences and digital technology. There’s a lot to explore in terms of knowledge and practices. The challenge is to keep pushing development in this field within often well established contexts.

Today, I’m brainstorming the slides of my presentation. My goal is to push beyond a bare technical description of the project itself and explore what we actually learned in these past few years. My mission is finding the right mix between the technical side and the human side of the story. And, of course, wrapping it all in an engaging, relatable narrative.