Ik las Philip Dick’s Do Androids Dream of Electric Sheep
Vorig jaar bracht Denis Villeneuve met Blade Runner 2049 een magistrale ode aan de originele Blade Runner. Die laatste film waar androids de hoofdrol in spelen, is er eentje die hoog in mijn lijstje ‘absolute topfilms’ staat. Wat Ridley Scott in 1982 deed met de technologie van toen, was ronduit een huzarenstukje.
Het script van de originele Blade Runner is gebaseerd op het boek Do Androids Dream of Electric Sleep van Philip K. Dick. En dat boek las ik door de Kerstvakantie en het einde van het jaar. Net zoals in de film is het hoofdpersonage in het boek Rick Deckard, een bounty hunter die op androids jaagt. En net zoals in de film blijken er in het boek 5 gevaarlijke Nexus 6 androids te zijn ontsnapt uit de Mars kolonies terug naar de Aarde. Aan Deckard om ze op te sporen en te elimineren.
Het boek verschilt van de film in dat er nog een aantal extra nevenpersonages zijn die een extra dimensie aan het verhaal geven. De voornaamste is John Isidore. Hij is een chickenhead, iemand die door de radioactieve stof van de post-apocalyptische wereld beroofd is van zijn mentale capaciteiten. Een ‘simpele’ zeg maar. Zijn bestaan is bijzonder precair. En hard. En eenzaam. Tot de dodelijke androids aan zijn deur komen… en hij besluit om ze te helpen uit empathie.
Wilbur Mercer is een televisie profeet wiens cultus gegroeid is tot wereldreligie. Mercerism is volledig gebaseerd op empathisch lijden, en gemeenschap. Via een “empathy box” kunnen gelovigen verbinding zoeken met elkaar om in een soort virtuele omgeving het martelaar lijden van Mercer te kunnen voelen. Deckard’s echtgenote Iran is volledig
En dan is er natuurlijk Rachael Rosen. Jawel, die Rachael. Zij wordt verliefd op Deckard en helpt hem in zijn zoektocht naar de voortvluchtige androids. Alleen is ook zij een Nexus 6 model, en dwingt haar programmatie haar ook om de vluchtelingen net te helpen.
Tenslotte is er Iran, de die depressieve echtgenote van Deckard die in een quasi nihilistische staat door het leven gaat. Alleen het bezitten van een echt dier kan haar schijnbaar hoop bieden tegen de existentiële wanhoop van het echtpaar; nadat hun elektrische robot schaap in het begin van het verhaal de geest geeft.
De rode draad door het hele boek is empathie. Want dat is wat het onderscheid maakt tussen robots en levende wezen. En die rode draad komt in tal van lagen terug doorheen het verhaal. Als bounty hunter moet Deckard zijn empathie opbergen om zijn job correct te kunnen doen… en dat doet hem juist twijfelen of hij al of niet zelf een android is. En zo roept het boek nog een pak andere vragen op.
Deze novelle is verrassend kort. Hooguit 210 pagina’s. Maar Philip K. Dick weet er wel een hele uitgebreide post-apocalyptische wereld in te schetsen. Een heel leuk boek om te lezen als je van Sci Fi houdt. En ook al werd het gepubliceerd in 1968, zeker niet gedateerd.