We kochten een huis

We hebben een huis gekocht! Jawel. We kunnen het nog niet helemaal bevatten, maar we hebben een echt huis van baksteen met een dak, muren, ramen en een voordeur gekocht.

We huren sinds enkele jaren een ruim appartement in hartje Oostkamp. Louise gaat hier dichtbij naar school, dus verhuizen was niet meteen opportuun. Nu komt de overstap naar het middelbaar wel zo zoetjes aan in zicht. Dat betekent dus een andere school. Ondertussen vonden we voor onszelf ook wel dat de tijd rijp was om eens voorzichtig na te denken over een eigen huis.

De vastgoedmarkt betreden, daarvoor moet je je kieten smout’n. De prijzen en de kwaliteit van het aanbod gaan alle kanten uit. Toen we een paar weken geleden besloten om eens onze neus voorzichtig in de wind te steken, gingen we er nog van uit dat het maanden en maanden zou duren vooraleer we iets zouden vinden dat een beetje aan onze eisen zou beantwoorden.

Alleen draaide het helemaal anders uit…

Vlak na nieuwjaar wonnen we een eerste keer financieel advies in. Wat is ons budget? Hoeveel kunnen we lenen? Waar moeten we op letten? Daarna begonnen we de vastgoedwebsites in het oog te houden. Elke avond een half uurtje rond kijken om een idee te krijgen van wat je voor je geld kan krijgen. En dat viel op het eerste zicht nogal hard tegen. Het gros van de huizen zijn – om het zacht uit te drukken – in lamentabele staat. Makelaars zijn bedreven in het hanteren van eufemismen zoals “Op te frissen” of “Heeft potentieel”. Maar een renovatieproject, dat zagen wij helemaal niet zitten. Een betaalbare, afgewerkte woning vinden, dat zou dus een zeer stevige uitdaging worden.

Half januari besloten we om toch maar eens een teen in het water te steken. We hadden online een huis gezien dat qua prijs wel oké was en er op de foto’s nu ook niet zo onaantrekkelijk uit zag. Toevallig stond er in een parallelle straat een tweede huis te koop. Iets duurder, maar zeer recent gerenoveerd. “Ach.”, dachten we, ” Waarom ook niet?” En dus legden we twee afspraken op dezelfde dinsdagavond vast.

Onze eerste afspraak bracht ons naar het tweede, duurdere huis. Het was instant liefde zodra we een voet over de drempel hadden gezet. Een recent aangepakte arbeiderswoning. Ideaal voor ons drieën. Niet zo erg groot, maar wel zeer efficiënt ingedeeld. Een ruime, lichte leefruimte met moderne keuken, garage, vier slaapkamers, een mooie badkamer en een aangenaam terras. De eigenaars zitten zelf in het vastgoed en hadden eigenhandig de renovatiewerken aangepakt. En het is wel duidelijk dat ze op kwaliteit en afwerking mikten: op een lik verf en een poetsbeurt na, zijn er hoegenaamd geen structurele bouwwerken nodig. Na een half uur stonden we beiden uitgeschud op straat. Dat kon nu toch niet waar zijn dat we gelijk het eerste huis dat we bezochten, zouden kopen? We wisten niet goed wat we ervan moesten denken.

Dat andere huis, dat was het andere uiterste. Zodra we er binnen waren wisten we dat dit het niet was. Er zou bijzonder veel werk bij komen kijken om er enigszins ons ding van te maken. Het bevestigde alleen maar harder wat we vonden van het eerste huis.

We beseften gelijk dat we snel moesten beslissen. Het huis was nog maar pas op de markt, maar de makelaar liet weten dat er nog gegadigden waren. Na een korte nacht hakten we de knoop door. De volgende morgen belden we naar de makelaar: we brachten een bod uit op het huis. Die avond, nauwelijks 24 uur na ons eerste bezoek, zaten we terug in diezelfde fijne leefruimte om de eerste papieren te tekenen samen met de eigenaars. Die lieten ons gelijk weten dat ze het bod hadden aanvaard. Onze breinen konden amper bevatten hoe snel het allemaal ging.

In de voorbije dagen gingen we door een rush van papierwerk. De kredietaanvraag opstarten, een notaris kiezen, het stedebouwkundige dossier inkijken, de formele verkoopovereenkomst laten opstellen,.. Deze week was het dan zo ver. We hebben de compromis getekend. De volgende stap is het laten verlijden van de akte. En dan is het officieel ons huis.

Het huis zelf ligt in de Sint-Katarina wijk in Brugge. We gaan vlak buiten de Brugse stadswallen wonen. Je hoeft enkel de ring over te steken en je bent in het historische centrum van de stad. Dicht bij alles en iedereen. Een persoonlijke plus voor mezelf is dat we op een paar honderd meter van de klimzaal én het station gaan wonen.

Iets moois om naar uit te kijken. Dat zeker!