Onze eigen lolcat

En zo trok zaterdag een nieuwe bewoner ons appartement.

We zijn allebei kattenmensen, maar we hebben de boot lang af gehouden. In huisdier zit het woord huis en we hielden de jongste altijd voor dat een appartement geen huis is. Expectation management and all that. Maar we wisten allebei wel dat we eerder vroeg dan laat toch wel een beest in huis zouden halen.

Haar baasjes konden niet langer voor haar zorgen wegens allergische toestanden. In december lanceerden ze een eerste oproep. We hielden ons beschikbaar maar de zaak ging toen niet door. Uiteindelijk bleek deze week dat er toch actie moest worden ondernomen. En zo stapte Mabelle, de Britse korthaar, gisterenmorgen uit haar kooitje in onze living.

Ondertussen zijn we goed een dag verder en wordt hier duchtig verkend. Overal op springen, alles besnuffelen, geurtjes verspreiden,… We dachten dat ze zich nauwelijks zou vertonen, maar ze loopt hier ondertussen rond alsof de boel al helemaal van haar is. Het voetbankje dat bij mijn Pöang hoort, werd al opgeëist als favo ligplaatsje, elk geluid op straat is reden om aan het raam te staren en ze volgt ons overal zonder ons uit het oog te verliezen.

Benieuwd hoe ze het de komende weken zal doen.