Perspectief

Maanden tuften we op kruissnelheid doorheen de weken, maar de laatste veertien dagen verliepen in fast foward.  De eerste 24 uur wist ik niet goed wat me overkomen was, maar na mijn blogpost is het allemaal vrij snel gegaan. Er is gesolliciteerd, gecontacteerd en getelefoneerd geweest. Er liggen opties op tafel en er moeten beslissingen worden genomen.

Misschien het moeilijkste is te weten komen wat ik wil doen in de komende jaren. Ik ben gelukkig geen 23 meer. Ik weet ondertussen goed genoeg wat ik kan en niet kan, wat me interesseert en wat ik liever niet doe. En ondertussen verzamel ik puzzelstukjes van een complex verhaal. Meteen springen doe ik niet. Er is nog wat tijd om alles heel even te laten bezinken. (Zelf)kritisch zijn hoort er nu eenmaal bij.

Ik maak me mezelf ook niets wijs: het blijft een stap in het onbekende. Het is makkelijk om vast te klampen aan het verleden en te geloven dat het leven van anderen en mezelf een verhaal is dat zichzelf ontspon. Ik zou ook niet staan waar ik nu sta, met winst én verlies maar vooral een pak ervaring rijker, zonder af en toe eens blind te kiezen.

Al bij al ben ik voorzichtig optimistisch over de toekomst. Ik ben benieuwd waar ze me heen voert.