Digitaal stemmen

Dus, we gingen onze burgerplicht vervullen. Zij in Oostkamp, ik in Brugge. Zij met potlood en papier, ik digitaal. Vanouds ben ik gewend om mijn stem in te kleuren, maar deze keer mocht ik voor het eerst virtueel de kandidaten die mijn voorkeur wegdroegen, aan te vinken.

Eerst ging het richting gemeentelijke sporthal in Oostkamp. Een man stond aan de ingang nog joviaal handjes te schudden, ik wilde hem ei zo na negeren maar bleek dat dat “not done” was aangezien het om de burgemeester ging. Terwijl zij in het rijtje aanschoof, nam ik plaats op één van de wachtstoelen in het midden van de zaal. Zo’n kiesverrichting is hét moment om mensjes te kijken. In het volgende kwartier zag ik van oud tot jong passeren en alles daar tussen. Heel wat mensen hadden zich voor de gelegenheid opgedoft. Zien en gezien worden. Heel wat jonge gezinnen waren met buggy en een roedel kinderen de hort op. Je zag er dreinerige scholiertjes die zoet werden gehouden met Angry Birds op de iPhone. Ook de oude dame in bontjas, vingers vol juwelen, waardig op haar wandelstok steunend, alsof ze uit een andere eeuw kwam gestapt, aanschuiven om haar stem uit te brengen.

Op dik vijftien minuutjes stonden we terug buiten. Toen moest ik nog stemmen in mijn eigen gemeente. De kiesbureau’s zijn ingericht in mijn oude school. Was ik niet bij haar gebleven, dan had ik aan 15 trampolines voldoende om het voetbalveld vanuit mijn slaapkamerraam over te steken tot aan het stemhokje.

Had ik verwacht om er even snel vanaf te zijn, dan viel dat toch wel tegen. Er waren computerproblemen in stembureau 45 dus dat gaf een lange wachtrij. Een dik half uur aanschuiven vooraleer ik het bureau binnen kon. Dan was er gedoe met de chipkaarten en de paspooorten en na nog 5 minuten plompt verloren naast de voorzitter te wachten kreeg ik een hokje toe gewezen. Blijkbaar hangt er boven elk hokje een alarm. Twee hokjes verder moet er iets fout zijn gegaan want onder een hels lawaai haastte één van de bijzitters zich om daar assistentie leveren. Bij mij verliep het allemaal vlotjes, maar het tactiele element van het bolletje kleuren dat was er niet bij. Op het kasticketje dat uit het toestel rolde, kon ik wel opmaken dat mijn stem geregistreerd was, maar helemaal overtuigen deed het toch niet. Bovendien was het de bijzitter die het biljet scande bij de urne. Het gaf anders wel een groter gevoel van controle om zo zelf je biljet in de bus te kunnen dumpen.

In ieder geval, we hebben gedaan wat we moesten doen. Nu is het terug aan de politici om er iets van te maken.