Blighty

En toen was ik in Engeland. De tocht naar Croydon was een odyssee. Eerst rond 16 uur met de trein naar Gent Dampoort waar het verzamelen blazen was met de collega’s. Valiezen in het minibusje proppen en de route uitstippelen. Collega T. bleek zich van trein gemist te hebben dus met een ommetje langs Gent Sint Pieters ging het gezappig richting Calais.

We namen de ferry naar Dover. Dat moet van jaren geleden geweest zijn dat ik nog eens op een boot heb gevaren. Het had allemaal een heel sterk schoolreisgevoel. Terwijl de zon in de zee onderging stonden we op het dek in de volle zeewind. P&O ferries is een trip naar de jaren tachtig: arcade halls op de boot, versleten toiletten, grootkeuken met bijna niet te vreten fish ’n chips en de ganse wereld die de oversteek over een van de drukste zeeroutes maakt.

Vanuit Dover was het nog eens een uurtje of twee rijden tot Croydon. We passeerden langs de befaamde London Road waar het amper een week of twee geleden onrustig was. Veel viel er niet van te merken, maar het is duidelijk wel een verpauperde buurt. Croydon zelf is ook niet bepaald wat heet modern. Veel pakistaanse, chinese en indische winkels en restaurants. En daartussen dan oerbritse drogisterijen of general practices. En veel platte commercie. Het is hier wat heet een pak “volkser” dan bij ons als ik het zo mag omschrijven.

We besloten nog een pintje te drinken in een pub, maar dat viel ook wat tegen. We hadden nauwelijks besteld of er werd aangedrongen “to please finish your drinks” omdat de zaak sloot. Sluitingsuren worden hier dus serieus genomen.

Vandaag probeer ik er een werkdag van te maken. Geen idee waar ik mijn werktent ga opslaan. Straks registreren we ons alvast voor DrupalCon op Fairfield Halls.