Oorlog door de lens

Oorlog. Niets zo onmenselijk. Terwijl in Peking de Zomerspelen van start zijn gegaan, de bakkeleiende politici in ons eigen kikkerlandje het er even van nemen en de modale belg warmere oorden op zoekt, is het kruidvat in de Kaukasus nog maar eens ontploft.

Wat is Zuid-Ossetië? Wie zijn de Ossetiërs? En waarom breekt er in een regio waarvan de meesten nog nooit gehoord hebben, opeens oorlog uit? Wel, de uitleg laat ik aan Michel over. Wat mij meer treft is de berichtgeving. Want op het VRT nieuws zien we wel tanks over straten door straten rijden, troepen marcheren en veel rookwolken. De rest wordt aan de verbeelding overgelaten. Wat wij zien van een oorlog wordt immers per definitie bepaald door wat men, al dan niet bewust, voor de lens laat komen en het verhaal dat men daar dan aan hangt. Hoeveel mensen sneuvelen daar nu eigenlijk? Zijn die gevechten écht zo zwaar? Wel, zonder beeld blijft het een abstract gegeven. In vroegere tijden was dat zeker zo. Oorlog betekende toen heroïek. Vandaag weten we wel beter. En dankzij het internet reist de gruwel quasi ongefilterd de wereld rond.

Dipfico’s reactie liegt er dan ook niet om. Als fotograaf ben je evenzeer deelnemer. Enerzijds omwille van wat je anderen laat zien. Op Flickr kan je heelder sets zien van oorlogs- en andere fotografen. Van de meetingrooms waar presidenten en generaals elkaar ontmoeten, tot op het slagveld zelf. Betrokken word je sowieso.

We mogen dan allemaal collectief en heel diplomatiek het hoofd schudden, de oorlog zal daarom niet stoppen. Laat het alsjeblieft geen tweede Joegoslavië worden. Want die brok gruwel zijn we nu nog volop aan het verteren.