Bioscoop

Ik trok nog een laaste keer aan mijn sigaret. De peuk lichtte op in het duister van de nacht. Het oranje straatlicht overstemde eigenlijk alles inclusief de laatste sterren. Ik duwde de peuk uit in één van de assenbakken en keek nog even rond. In het portaal stonden nog twee ineengedoken figuren. De weeë geur van een joint vervulde de lucht. Een blik op mijn uurwerk vertelde mij dat het tijd was.

Film. Niet zomaar film maar cult. Op live muziek. Dat wilde ik beleven. De locatie, een gebouw waar in een recent geleden nog een stapelplaats huisde, was er meer dan geschikt voor. Muren gevuld met half afgescheurde, scheefgeplakte affiches werden rood belicht door een paar spots. Uit een projector gleden beelden over het anders kale beton. Ik stapte een donkere zaal waar doorgaans hippe feestjes werden gegeven, binnen. Op de parterre waar ooit oude industriële machines stonden maar tegenwoordig op de meest doordeweekse zaterdagavond bier en andere alcoholische drank wordt gemorst, waren nu cinemazetels opgesteld. Het publiek vulde de plaatsen maar half. Op de mezanine stonden een stuk of wat mensen leunend tegen de reling. Schaduwen in het donker.

Ik was wat aan de late kant want de performance was al begonnen. Op het podium waren vier jongens geconcentreerd tussen drums, synthesizers, mengtafeltjes, gitaren en micro’s. Achter hen werden op een groot scherm scènes uit een film geprojecteerd. Een Japanse western. Qua contradictie kan het Sergio Leone’s spaghettiwesterns overtreffen. Ik nam de trap naar beneden en nestelde mij knus in een zetel. De pint die ik aan de bar had gekocht zette ik naast mij neer. Twee rijen voor mij zat er een koppeltje. Ze hadden meer oog voor elkaar dan voor de film. Zij had een zakje pindanootjes mee waar hij af en toe een paar uitplukte.

Het geluid van de film werd voor rekening van de band op het podium genomen. Terwijl ik op hun elektronische soundscape werd weggevoerd, ontvouwde zich een drama op het scherm achter hen. De slechterik, compleet met ooglap en snor in schoensmeer, had dan wel een Japanse schone geschaakt, de held rekende genadeloos op een crescendo van elektro met hem af. Ik genoot van de laatste noten terwijl de aftiteling over het publiek rolde. Het koppeltje stond al snel op. Hij keek vragend naar haar. Zij knikte en ze gingen samen naar de bar om wat na te praten met vrienden. Ik besloot te blijven zitten in het gezelschap van mijn glas bier. Te wachten op de volgende voorstelling. Het programma was goed gevuld en de avond was nog jong.