Aanschurken

Vanmorgen bevond ik mij in de trein in dromenland tussen Gent en Lokeren. Lekker soezen terwijl de trein mij richting Antwerpen voerde. In Lokeren werd ik nogal bruut gewekt. De coupé veranderde in een veewagon terwijl het volk zich nog wat harder om een plaatsje verdrong.

Tegen de zijkant van mijn zetel kwam een manspersoon leunen. Op zich geen probleem ware het niet dat de man in kwestie nogal een kwalijke lichaamsgeur had. Nu ja, niet echt iets onoverkomelijk. Gebeurt wel vaker als ik de spitsuurmtrein moet nemen. Ik dus terug proberen verder te slapen en door mijn mond wat ademen.

Ergerlijk werd het toen ik tien minuten later ontwaakte om te merken dat hij doodleuk met zijn linkerbil op mijn rechterschouder zat. Hmpf! Ik mij dus mij wat dieper in mijn zetel graven om hem geen enkel steunpunt te geven. Jammer genoeg was het geen opgever en ging hij nog wat verder doorhangen op zoek naar steun. Vlak voor Berchem leek het er even op dat ik bijna op de schoot van collega L. moest gaan zitten terwijl hij stormenderbil mijn plaats probeerde in te nemen.

Wanneer de nood het hoogst is, dan is de redding meestal nabij. In Berchem stapt er gelukkig een meute af. Een plaatsje ietsje verder in de coupé redde mij. Ik kon terug rustig rechtop zitten en mijn geknelde linkerlong ietwat ontlasten.

Afijn, echt aangenaam is het niet. Uiteindelijk vond ik het gebeuren zelfs wat onbeschoft. De trein was nog niet eens zo helemaal vol en toch per sé aanschurken. Nu vermoed ik niet dat hij voor de mannen was of zo. Zelfs dan nog, was het jongedame, dan nog zou ik het niet bepaald appreciëren. Toch niet op zo’n ontiegelijk vroeg uur.