Vorige jaar tekenden we in op de groepsaankoop van de provincie voor zonnepanelen. In tijden van energieonzekerheid en klimaatcataclysmen leek ons dat geen zo’n slecht idee. Dat de technologie tegenwoordig betaalbaar wordt helpt natuurlijk ook. En zo kwam het dat er in januari een opmeter passeerde om het wat-en-hoe te bekijken om offerte te kunnen maken.

Het oog van die opmeter viel op onze houten Velux dakramen. Blijkt dat één ervan na een paar rotte plekken heeft. Long story short, we zijn ondertussen aan het wachten op een offerte van een dakwerker om twee nieuwe dakramen in PVC te plaatsen.

Ondertussen bleek ook nog eens dat de aarding van onze elektrische installatie een hoge weerstand heeft. Voor zonnepanelen mag dat maximum 30 Ohm zijn en daar zitten we zeer dicht tegen. Anoter long story short, we hebben een afspraak met de elektricien om een paar extra aardingsstaven in de grond te laten slaan.

Eens te meer, no plan survives first contact with reality.

Een impromptu avondje uit naar de cinema, want dat was weer even geleden. Ik zag er James Cameron laatste worp, Avatar: The Way of Water. Ik zag de eerste Avatar ergens in 2009.

Net zoals toen: de visuele effecten en de CGI zijn verbluffend. Ik moest mezelf er aan herinneren: het water, het groen, vuur, de huid van de Na’vi: het gros ervan is niet echt maar werd proceduraal gegenereerd. Verbluffend wat er tegenwoordig mogelijk is.

Het verhaal is dan weer meh en grossiert soms op de rand van het clichématige. Sommige plotlijnen zie je van ver aankomen, en over andere blijf je met veel vragen achter. Het is dat Cameron nog eens 2 sequels heeft voorzien.

Is het een aanrader? Hm. Goh. Deze film is net iets meer dan 3 uur lang. In mijn beleving zijn die zo voorbij gevlogen. Maar als je iets kritischer bent, dan Avatar wel eens vrij langdradig worden. Gelukkig zijn er dan die virtuoos gemaakte CGI waar je jezelf in kan verliezen.

Vorig jaar hebben we ingetekend op de groepsaankoop van zonnepanelen georganiseerd door de provincie West-Vlaanderen. In deze tijden vonde we het meer dan interessant om te kijken waar dat ons zou brengen. Eerder deze week mochten we dan eindelijk de opmeter/verkoper thuis ontvangen.

Het goede nieuws is dat we perfect zonnepanelen, batterij en omvormer kunnen en mogen plaatsen.

Het minder goede nieuws is dat de opmeter - een voormalig dakwerker - ontdekte dat het hout van een van onze Velux dakramen rot toonde. De duim die hij demonstratief in mushy houtpulp duwde sprak boekdelen. Die ramen zitten er dan ook al goed 20 jaar in.

Dus, naast een offerte voor zonnepanelen, is het dus ook op zoek naar offertes van dakwerkers om een dakraam te laten vervangen.

Een beetje verlies heb je altijd.

De voorbije jaren stond het bloggen op een laag pitje. Aan stof om over te schrijven geen gebrek. Het gebeurde gewoonweg niet. Daar wil ik verandering in brengen.

In 2021 schreef ik op mijn andere blog dat ik geen fan meer ben van WordPress. Dat was ooit een geweldige tool om een blog mee bij te houden. Maar doorheen de jaren is dat, Drupal achterna, naar een beest om complexe web experiences mee te bouwen. WordPress vervangen door een alternatief is de kapstok geworden om een nieuwe doorstart te maken.

Deze blog wordt maakt gebruik van Hugo, een statische website generator. Ze bestaat uit een hoop statische HTML pagina’s die vanaf een boel Markdown documenten wordt gegenereerd. Niks geen MySQL databanken, PHP, tig WordPress plugins,… die om onderhoud vragen.

Ik gebruik een tekstverwerker - bijvoorbeeld vim - om een post als een Markdown document te schrijven. Met git stuur ik het document naar GitHub. Een GitHub Action pikt de wijziging op en start een pijplijn waarbinnen Hugo een nieuwe versie van alle HTML genereert, en die via rsync naar een webserver stuurt. Geheel geautomatiseerd en al.

Er is ook een volledig nieuwe layout en inhoudelijke structuur. Ik heb alles bewust zo eenvoudig mogelijk gehouden. Er zijn geen categorieën, geen archiefpagina, geen zoekfunctie,… meer. Er is enkel een gepagineerde stroom van posts, een handvol losse pagina’s en een RSS feed. Net zoals een dagboek. Voor de nieuwe layout koos ik bewust voor een sobere retrowave vibe.

Nu ik het technische uit de weg heb, is het toch de bedoeling om van regelmatig bloggen terug een goede gewoonte te maken.

Ik had een maand vakantie genomen. Tijdens de Gentse Feesten sluit de Universiteit haar deuren, en dus plakte ik er ineens nog drie weken achter. Tijd om eens echt op adem te komen.

We trokken in de eerste week naar onze vast stek in Toscane en de Italiaanse zon. Helaas hadden we een verstekeling mee: Corona had ons te pakken. Eerst Marjan, daarna ikzelf. Dat gaf een paar dagen stevig koorts, een pijnlijke keel en heel weinig energie. Desondanks hebben we er het beste van gemaakt en zo veel als mogelijk van de reis proberen genieten. Sowieso was het plan om met de voetjes omhoog en een boek in de hand te rusten en te laveren tussen strandstoel en zwembad. En da’s best goed gelukt.

De tweede week was dan vooral platte rust. Veel platte rust.

De derde week, dat was er een voldoende door komen om naar Rammstein in Oostende te gaan kijken. Geweldig concert. Magistrale show. Veel vuurwerk en een goede mix klassiekers en nieuwe songs. Deutsche Gründlichkeit en zo. Helemaal af.

De laatste week, dat was de geboorte van het eerste nichtje langs mijn kant van de familie. En haar broertje, mijn neefje / petekind, op logement.

Dan volgde mijn verjaardag en het einde van de vakantie. Helaas moesten we de feestelijkheden annuleren wegens dat ik andermaal koorts en ellendig werd. Tweemaal op vier weken dat verdiende een bezoek aan de dokter. Een bloedonderzoek later blijkt dat ik een serieus te kort heb aan vitamine D. Ondertussen ben ik terug genezen en heb ik voor de komende twee maanden een stevige vitaminekuur voor geschreven gekregen.

Een vakantie met wat ups en downs en vooral veel verplichte platte rust. Wat eigenlijk zo slecht nog niet was tussen de hitte en droogte. Uiteindelijk heb ik nauwelijks een computer aangeraakt. Of het was misschien om eens een spelletje te spelen. Nu ik terug aan de slag ben kan ik wel zeggen: ik merk dat. Het doet deugd om zo ontspannen het digitale leven terug te hervatten.

Ik ben al even geen fan meer van WordPress. Ik loop al even lang rond met het idee om te migreren naar een alternatief, maar het is er tot nog toe niet van gekomen. Wilde ideeën en keuzes te over, dat is het probleem niet. Er moet ook voldoende tijd en goesting zijn om het allemaal te willen opzetten.

Google heeft helaas besloten om Google Suite af te sluiten, en alle gebruikers te verhuizen naar de betaalde Google Workspace. Ik gebruik Google Suite al sinds het nog Google Apps was, ergens 15 jaar geleden, voor e-mail addressen onder mijn eigen domain: netsensei.nl en colada.be.

Ik heb gelijk een account bij Migadu gemaakt. Voor 20 euro per jaar kan ik daar mijn low-use mailaddressen op kwijt. Dat zijn adressen die gekoppeld zijn aan allerlei online diensten. Gelukkig kan ik makkelijk de mailboxen verhuizen zonder dat ik die adressen verlies. Da’s het voordeel van je eigen domeinnaam te beheren, in plaats van een gmail.com adres te gebruiken.

Email bijhouden vind ik sowieso problematisch.

Lang geleden leerde ik van een Napolitaan hoe je pasta carbonara maakt. Dat recept heb ik lang gevolgd. Uiteraard bestaan er zoveel variaties op het thema als er Italianen zijn. En uiteraard zijn ze allemaal canoniek. Het was lang geleden dat ik nog eens carbonara had gemaakt, toen ik eerder deze week Andrew Rea van Binging with Babish aan de slag zag.

Long story short:

• 500gr spaghetti n° 12 van De Cecco
• 250gr spek of spekblokjes
• 4 eitjes + 1 dooier
• 200gr parmezaanse kaas (geraspt)
• Zwarte peper

Kook de spaghetti al dente in een pot water die zo zout is als de zee. Doe de spek in een koude pan en bak ze in haar eigen vet tot ze knisperig is geworden, zet dan het vuur zeer laag of uit. Kluts de eieren en voeg ongeveer 150gr kaas plus royaal peper toe. Haal de spekblokjes van het vuur. Voeg de gekookte spaghetti toe aan de spekblokjes. Meng tenslotte goed het mengsel door de pasta.

Smakelijk!

Ik heb een nieuwe smartphone. Na vier jaar was mijn OnePlus 5T zo goed als afgeleefd. Het ding werkt nog, maar kreeg geen updates, de batterij begon zijn pluimen te laten en de hardware begon het moeilijk te krijgen met moderne apps. Aan het begin van het nieuwe jaar heb ik in solden een OnePlus 9 Pro op de kop getikt.

Het verdict na een kleine maand: geweldig toestel! Fantastisch scherm, scherpe camera, vlotte interactie,… Bovendien gebruik ik mijn smartphone om ’s avonds in de zetel te loungen met Netflix of YouTube. De beeldkwaliteit die een sprong vooruit maakt is een ware verademing.

Toppertje!

Eerste blogpost van 2022. Ik hoop dat ik dit jaar wat frequenter mijn gedacht publiceer op deze plek. Het laatste jaar heeft deze stek bijzonder weinig liefde gekregen. Goede voornemens dus.

Kijk, ik heb meteen drie korte stukjes gepend en ingepland. Dat moeten eigenlijk geen doorwrochte essays zijn.