Enkele dagen geleden verscheen op Hackernews de vraag of mensen niet hun persoonlijk blog zouden willen delen. Ondertussen hebben reeds 1.100+ hackers hun blog gedeeld in de comments. Heerlijk om in te grasduinen, maar de data is niet echt gestructureerd om er écht iets mee te kunnen.

Een knappe kop heeft ondertussen een script geschreven om de comments te scrapen en alle blogs in een OPML lijst te proppen. Het toffe is dat je die lijst heel makkelijk in je favoriete RSS lezer kan importeren. My weapon of choice is Feedly, dus in een aparte tab in Firefox staat de import nu op de achtergrond te zoomen.

Benieuwd hoeveel leesvoer er uit deze nieuwe brandslag gaat komen. Ik vermoed best wel wat, want andere knappe kopen maken gebruik van de data om allerlei leuke projecten te bouwen zoals deze blogs.hn of dm.hn.

Ik ben blij verrast dat er nog steeds best wel wat geblogd wordt.

Zo. De technische keuring van onze zonnepanelen hebben we ook gehad. Onze leverancier had automatisch een seintje gegeven aan de firma die de keuring zou uitvoeren. Enkele weken eerder had ik de door hen voorgestelde datum geaccepteerd. En dus stond er vanmiddag een mannetje aan onze deur om de boel even te bekijken. Op een kwartier was het zaakje gepiept.

Volgende week komt Fluvius een digitale meter installeren. En dan is het de hele zwik online registreren. En, voor wat het nog waard is, een aanvraag voor een energiepremie indienen bij de overheid.

Vandaag worden er zonnepanelen geïnstalleerd op ons dak. Eindelijk. Vorig jaar, in September, tekenden we in op de groepsaankoop van de provincie. Gedoe met dakramen die vervangen moesten worden, en een stormloop door de energiecrisis hebben ons geduld, understatement, enigszins op de proef gesteld.

Met de zomer, en hopelijk wat zonnige dagen, in het vooruitzicht is dit het ideale moment. Er wordt hier ondertussen geboord en verbouwd dat het een lieve lust is. Benieuwd naar het eindresultaat.

Ik heb gewandeld van Porto tot Santiago de Compostela. 12 dagen. 280 kilometer. Het drong pas door wat dat betekent toen de oudere baliemedewerker in de Oficina del Peregrino in Santiago expliciet zei dat mijn camino eindigde met de stempel die hij op mijn crédencial zette, om me daarna zachtmoedig te feliciteren.

Ook al waren we nog geen 24 uur in Porto, ik ben helemaal weg van de oude binnenstad. Dat leeft, dat bruist. Indrukwekkende muurschilderingen, kleine straatjes, buskers en fadó. De Douro die traag en majestueus naar de Atlantische Oceaan voert. De Ponte Dom Luis I die de rivier overspant. De geur van de heerlijke Portugese keuken die uit ontelbare kleine restaurantjes op je af komt.

Het gelovige kantje in mij vermoedt dat toen God de wereld schiep, hij Portugal als moestuin in gedachten had. We wandelden dagen doorheen een lappendeken van kleine akkers, wijngaarden, boerenwegels, kleine dorpjes, oude landerijen en glooiende heuvels.

Portugal, dat is ook afzien. Bij dageraad verlieten we de herberg om de hitte voor te zijn, ook al lukte dat niet altijd. De lange klim uit Barcélos naar Tamél ga ik niet snel vergeten. Of de beklimming van de Portela Grande op weg naar Rubiāes. De oude stenen van de Via Romana XIX waren moordend voor onze voeten en lijven.

Aankomen in Valença en de Portugees-Spaanse grens oversteken was bitterzoet. Het markeerde duidelijk het halfweg punt van de weg. De Spaanse Camino is ook anders dan de Portugese. Niet zozeer slechter of beter, gewoon anders. Het was even wennen aan andere gewoontes, een andere volksaard, een andere keuken, een ander land.

Mijn Instagram staat vol met mooie plaatjes. Maar de Camino loopt ook langs drukke autowegen, en lelijke industrie. We zagen af en toe spandoeken van lokale gemeenschappen die ook de pelgrims wanhopig aanspoorden om te protesteren tegen de uitbreiding van meer dan één industriegebied. Overal kwamen we grafitti tegen. Nakor Shey, wie je ook bent, je hoefde je tag niet letterlijk elke 200 meter te plaatsen over honderden kilometers.

Onderweg eet je alles. Talloze desayuno’s met cruessant, café con lecche, zumo de naranja. Van de overheerlijke risotto in Barcélos in Babbette’s tot de schaamtelijke tomatensalade in de albergue in Crucés (letterlijk in olijfolie verdronken schijfjes tomaat). De talloze porties rijst met lamsstoofvlees. En in Santiago het fantastische Entre Pedras, één van de weinige maar o zo overheerlijke vegetarische restaurants, waar we onze Camino afsloten.

Hoe eenvoudig het leven hoeft te zijn onderweg. Je leeft letterlijk uit je rugzak en de kleren aan je lijf. Wandelen, eten, slapen, reflecteren. Verwonderen, genieten, stil worden, bewust zijn van je omgeving, en zoveel meer. Leven in het hier en nu, quoi, van dag tot dag. Niet wetende wat morgen precies gaat brengen, en dat ook niet zo erg hoeven te vinden.

Op zoek naar Santiago, Sint-Jacob, Saint James, Saint Jacques. In het Duits zeggen ze “der Weg ist das Ziel” en dat klopt helemaal. De gele pijlen leiden je naar zijn graf onder het altaar van kathedraal in Santiago, maar onderweg loopt Santiago met je mee. You’ve heard the stories, you’ve seen the pictures. En dan kom je aan op de Praza de Obradoiro, en dan woon je de mis voor de pelgrim bij. Het is bijna niet uit te leggen wat dat met een mens doet.

Maar de Camino, dat zijn nog het meest van al de mensen en de verhalen die we twaalf dagen lang hebben ontmoet. De intense vriendschappen die we hebben gesloten, en de hoogtes en de laagtes die we samen met anderen deelden. Van onze kleine Camino family met de Duitse Johanna, de geschiedenis studerende neef van de hospitalera in Rubiāes, de Californische surfer hospitalero in San Pedro de Ratés, de Canadese student Daunte in Porto, vriendinnen Simone en Rita die van Mei maand “Me maand” hebben gemaakt, het stokoude dametje in Caldas des Reis die me in het Spaans uitlegde wat de betekenis achter de Sint Jakobsschelp is, het oude Japanse koppel dat moedig dagenlang ons op de hielen zat,… Allen maakten ze een onuitwisbare indruk.

Maar vooral, dankbaarheid voor het leven, voor wat het uiteindelijk maar is in al zijn essentie. Dat is de Camino.

Ga ik dit opnieuw doen? Zeker weten. Wanneer? Geen idee. Eerst nog even nagenieten van dit avontuur.

Nog 5 nachten slapen en dan vertrekken Bram en ik naar Porto. Ik trek andermaal de wandelschoenen aan om de Camino Portuguese af te stappen. 12 dagen, 12 etappes en 260 kilometer liggen tussen ons en Santiago de Compostela. Het is hopen op goed weer, geriefelijke herbergen en dat we gespaard blijven van lichamelijke ongemakken.

Hoe begin je eigenlijk aan een Camino?

De Camino is een netwerk van wandelroutes doorheen Europa die allemaal eindigen in Santiago. Die routes zijn publiek goed. Iedereen kan zijn gebruiken. Lokale overheden, verenigingen en vrijwilligers onderhouden de paden. Het principe is eenvoudig. Je kiest een startpunt en van daar wandel je naar Santiago.De Camino is eeuwenoud, en tot op vandaag zijn er pelgrims die thuis starten en maanden later arriveren op de Plaza Obraidoro. Tegenwoordig starten de meeste pelgrims in Frankrijk, Spanje of Portugal. De Franse route - de Camino Francés - is de meest populaire. Die start in Saint Jean de Port, gelegen in de Franse Pyreneeën.

Ook vandaag heb je als pelgrim een geloofsbrief bij: de Crédencial, of het pelgrimspaspoort. Dat document bewijst dat je pelgrim bent, en heb je nodig wil je kunnen overnachten in de albergues, refuges en hostels op de route. De crédencial laat je ook op elke stopplaats stempelen. In Santiago kan je in de Oficina del Peregrino de Compostela verkrijgen op vertoon van je afgestempelde credéncial.

Natuurlijk moet je wat moeite doen. Zo dien je minstens 100 kilometer te hebben gewandeld, en hoor je je tocht enigszins “in devotionis affectu, voti vel pietatis causa” aan te vangen. Ofwel met een attitude dat je minstens aan zelfreflectie doet tijdens je tocht. Dat is toch wat er in de pre-ambule van je crédencial staat.

Hoe bereid je jezelf voor op een Camino?

De voorbereiding bestaat uit drie delen: logistiek, fysiek en mentaal. Logistiek gaat over het plannen van de route, de plaatsen waar je denkt te overnachten, vluchten en vervoer, waar je gaat eten, je rugzak en wat daar in gaat, je wandelschoen,… Dat is vooral een kwestie van praktisch aanpakken.

Als je gezond bent, dan zou je de Camino moeten aan kunnen. Er staat in principe geen leeftijd op wandelen, en de route zelf gaat niet over bijzonder ruw terrein. Wel wil je op voorhand weten waar je aan toe bent. Het is en blijft nog steeds een stevige inspanning, dus wil je op voorhand regelmatig wandelen om in het ritme te komen en te kijken wat je aan kan.

Tenslotte moet je je afvragen waarom je dit wil doen. Onderweg bestaat het leven uit urenlang wandelen, rusten, eten en slapen. Je moet er bewust voor kiezen om uit je comfortzone te stappen. Slecht weer, blaren, spierpijn, een volle herberg,… Heel wat pelgrims komen zichzelf tegen onderweg.

Dat klinkt als een stevige uitdaging.

En dat is het ook. Er wordt gezegd dat ieder zijn eigen Camino wandelt. De afstand doet er niet zoveel toe. Het gaat er uiteindelijk om wat je voor jezelf uit de ervaring wil mee nemen.

De Camino de Santiago. De Sint Jakobsweg. Een netwerk van pelgrimsroutes doorheen Europa die allen leiden naar een eindpunt: Santiago de Compostela in Galicia, Spanje. Al sinds de Middeleeuwen wandelen pelgrims naar Santiago om daar het graf van de apostel Jacobus te bezoeken… en binnenkort treed ik andermaal in hun voetsporen.

Andermaal? Jawel, vorig jaar wandelde ik vanuit Sarria, in 5 dagen de laatste 115 kilometer naar Santiago. Dat beviel me zo hard dat ik besloot om dit jaar de Camino Portuguese te wandelen. In 12 dagen hoop ik de 260 kilometer tussen Porto en Santiago te kunnen overbruggen.

Waarom? Rond mijn dertigste zat ik heel wat levensvragen waar ik geen vat op leek te hebben. In die periode kwam de Camino op mijn weg. Was het niet de schelpen die ook hier in Vlaanderen in straatstenen staan, dan was het wel de film van Emilio Estevez, of occasionele berichten op het Interwebs. Ik was er toen niet klaar voor, maar ik beloofde mezelf dat ik op een dag de Camino zou wandelen.

Vorig jaar gaf Marjan mij de spreekwoordelijke schop onder de kont. Er is tijd, er is ruimte en mijn tropenjaren heb ik achter mij gelaten.

De Camino wandelen vraagt best wat voorbereiding. Routes, rugzak, papierwerk, schoenen,… Met een Camino in het vooruitzicht is er inspiratie te over om over te schrijven.

Vorige jaar tekenden we in op de groepsaankoop van de provincie voor zonnepanelen. In tijden van energieonzekerheid en klimaatcataclysmen leek ons dat geen zo’n slecht idee. Dat de technologie tegenwoordig betaalbaar wordt helpt natuurlijk ook. En zo kwam het dat er in januari een opmeter passeerde om het wat-en-hoe te bekijken om offerte te kunnen maken.

Het oog van die opmeter viel op onze houten Velux dakramen. Blijkt dat één ervan na een paar rotte plekken heeft. Long story short, we zijn ondertussen aan het wachten op een offerte van een dakwerker om twee nieuwe dakramen in PVC te plaatsen.

Ondertussen bleek ook nog eens dat de aarding van onze elektrische installatie een hoge weerstand heeft. Voor zonnepanelen mag dat maximum 30 Ohm zijn en daar zitten we zeer dicht tegen. Anoter long story short, we hebben een afspraak met de elektricien om een paar extra aardingsstaven in de grond te laten slaan.

Eens te meer, no plan survives first contact with reality.

Een impromptu avondje uit naar de cinema, want dat was weer even geleden. Ik zag er James Cameron laatste worp, Avatar: The Way of Water. Ik zag de eerste Avatar ergens in 2009.

Net zoals toen: de visuele effecten en de CGI zijn verbluffend. Ik moest mezelf er aan herinneren: het water, het groen, vuur, de huid van de Na’vi: het gros ervan is niet echt maar werd proceduraal gegenereerd. Verbluffend wat er tegenwoordig mogelijk is.

Het verhaal is dan weer meh en grossiert soms op de rand van het clichématige. Sommige plotlijnen zie je van ver aankomen, en over andere blijf je met veel vragen achter. Het is dat Cameron nog eens 2 sequels heeft voorzien.

Is het een aanrader? Hm. Goh. Deze film is net iets meer dan 3 uur lang. In mijn beleving zijn die zo voorbij gevlogen. Maar als je iets kritischer bent, dan Avatar wel eens vrij langdradig worden. Gelukkig zijn er dan die virtuoos gemaakte CGI waar je jezelf in kan verliezen.

Vorig jaar hebben we ingetekend op de groepsaankoop van zonnepanelen georganiseerd door de provincie West-Vlaanderen. In deze tijden vonde we het meer dan interessant om te kijken waar dat ons zou brengen. Eerder deze week mochten we dan eindelijk de opmeter/verkoper thuis ontvangen.

Het goede nieuws is dat we perfect zonnepanelen, batterij en omvormer kunnen en mogen plaatsen.

Het minder goede nieuws is dat de opmeter - een voormalig dakwerker - ontdekte dat het hout van een van onze Velux dakramen rot toonde. De duim die hij demonstratief in mushy houtpulp duwde sprak boekdelen. Die ramen zitten er dan ook al goed 20 jaar in.

Dus, naast een offerte voor zonnepanelen, is het dus ook op zoek naar offertes van dakwerkers om een dakraam te laten vervangen.

Een beetje verlies heb je altijd.

De voorbije jaren stond het bloggen op een laag pitje. Aan stof om over te schrijven geen gebrek. Het gebeurde gewoonweg niet. Daar wil ik verandering in brengen.

In 2021 schreef ik op mijn andere blog dat ik geen fan meer ben van WordPress. Dat was ooit een geweldige tool om een blog mee bij te houden. Maar doorheen de jaren is dat, Drupal achterna, naar een beest om complexe web experiences mee te bouwen. WordPress vervangen door een alternatief is de kapstok geworden om een nieuwe doorstart te maken.

Deze blog wordt maakt gebruik van Hugo, een statische website generator. Ze bestaat uit een hoop statische HTML pagina’s die vanaf een boel Markdown documenten wordt gegenereerd. Niks geen MySQL databanken, PHP, tig WordPress plugins,… die om onderhoud vragen.

Ik gebruik een tekstverwerker - bijvoorbeeld vim - om een post als een Markdown document te schrijven. Met git stuur ik het document naar GitHub. Een GitHub Action pikt de wijziging op en start een pijplijn waarbinnen Hugo een nieuwe versie van alle HTML genereert, en die via rsync naar een webserver stuurt. Geheel geautomatiseerd en al.

Er is ook een volledig nieuwe layout en inhoudelijke structuur. Ik heb alles bewust zo eenvoudig mogelijk gehouden. Er zijn geen categorieën, geen archiefpagina, geen zoekfunctie,… meer. Er is enkel een gepagineerde stroom van posts, een handvol losse pagina’s en een RSS feed. Net zoals een dagboek. Voor de nieuwe layout koos ik bewust voor een sobere retrowave vibe.

Nu ik het technische uit de weg heb, is het toch de bedoeling om van regelmatig bloggen terug een goede gewoonte te maken.