Nog 5 nachten slapen en dan vertrekken Bram en ik naar Porto. Ik trek andermaal de wandelschoenen aan om de Camino Portuguese af te stappen. 12 dagen, 12 etappes en 260 kilometer liggen tussen ons en Santiago de Compostela. Het is hopen op goed weer, geriefelijke herbergen en dat we gespaard blijven van lichamelijke ongemakken.

Hoe begin je eigenlijk aan een Camino?

De Camino is een netwerk van wandelroutes doorheen Europa die allemaal eindigen in Santiago. Die routes zijn publiek goed. Iedereen kan zijn gebruiken. Lokale overheden, verenigingen en vrijwilligers onderhouden de paden. Het principe is eenvoudig. Je kiest een startpunt en van daar wandel je naar Santiago.De Camino is eeuwenoud, en tot op vandaag zijn er pelgrims die thuis starten en maanden later arriveren op de Plaza Obraidoro. Tegenwoordig starten de meeste pelgrims in Frankrijk, Spanje of Portugal. De Franse route - de Camino Francés - is de meest populaire. Die start in Saint Jean de Port, gelegen in de Franse Pyreneeën.

Ook vandaag heb je als pelgrim een geloofsbrief bij: de Crédencial, of het pelgrimspaspoort. Dat document bewijst dat je pelgrim bent, en heb je nodig wil je kunnen overnachten in de albergues, refuges en hostels op de route. De crédencial laat je ook op elke stopplaats stempelen. In Santiago kan je in de Oficina del Peregrino de Compostela verkrijgen op vertoon van je afgestempelde credéncial.

Natuurlijk moet je wat moeite doen. Zo dien je minstens 100 kilometer te hebben gewandeld, en hoor je je tocht enigszins “in devotionis affectu, voti vel pietatis causa” aan te vangen. Ofwel met een attitude dat je minstens aan zelfreflectie doet tijdens je tocht. Dat is toch wat er in de pre-ambule van je crédencial staat.

Hoe bereid je jezelf voor op een Camino?

De voorbereiding bestaat uit drie delen: logistiek, fysiek en mentaal. Logistiek gaat over het plannen van de route, de plaatsen waar je denkt te overnachten, vluchten en vervoer, waar je gaat eten, je rugzak en wat daar in gaat, je wandelschoen,… Dat is vooral een kwestie van praktisch aanpakken.

Als je gezond bent, dan zou je de Camino moeten aan kunnen. Er staat in principe geen leeftijd op wandelen, en de route zelf gaat niet over bijzonder ruw terrein. Wel wil je op voorhand weten waar je aan toe bent. Het is en blijft nog steeds een stevige inspanning, dus wil je op voorhand regelmatig wandelen om in het ritme te komen en te kijken wat je aan kan.

Tenslotte moet je je afvragen waarom je dit wil doen. Onderweg bestaat het leven uit urenlang wandelen, rusten, eten en slapen. Je moet er bewust voor kiezen om uit je comfortzone te stappen. Slecht weer, blaren, spierpijn, een volle herberg,… Heel wat pelgrims komen zichzelf tegen onderweg.

Dat klinkt als een stevige uitdaging.

En dat is het ook. Er wordt gezegd dat ieder zijn eigen Camino wandelt. De afstand doet er niet zoveel toe. Het gaat er uiteindelijk om wat je voor jezelf uit de ervaring wil mee nemen.

De Camino de Santiago. De Sint Jakobsweg. Een netwerk van pelgrimsroutes doorheen Europa die allen leiden naar een eindpunt: Santiago de Compostela in Galicia, Spanje. Al sinds de Middeleeuwen wandelen pelgrims naar Santiago om daar het graf van de apostel Jacobus te bezoeken… en binnenkort treed ik andermaal in hun voetsporen.

Andermaal? Jawel, vorig jaar wandelde ik vanuit Sarria, in 5 dagen de laatste 115 kilometer naar Santiago. Dat beviel me zo hard dat ik besloot om dit jaar de Camino Portuguese te wandelen. In 12 dagen hoop ik de 260 kilometer tussen Porto en Santiago te kunnen overbruggen.

Waarom? Rond mijn dertigste zat ik heel wat levensvragen waar ik geen vat op leek te hebben. In die periode kwam de Camino op mijn weg. Was het niet de schelpen die ook hier in Vlaanderen in straatstenen staan, dan was het wel de film van Emilio Estevez, of occasionele berichten op het Interwebs. Ik was er toen niet klaar voor, maar ik beloofde mezelf dat ik op een dag de Camino zou wandelen.

Vorig jaar gaf Marjan mij de spreekwoordelijke schop onder de kont. Er is tijd, er is ruimte en mijn tropenjaren heb ik achter mij gelaten.

De Camino wandelen vraagt best wat voorbereiding. Routes, rugzak, papierwerk, schoenen,… Met een Camino in het vooruitzicht is er inspiratie te over om over te schrijven.

Vorige jaar tekenden we in op de groepsaankoop van de provincie voor zonnepanelen. In tijden van energieonzekerheid en klimaatcataclysmen leek ons dat geen zo’n slecht idee. Dat de technologie tegenwoordig betaalbaar wordt helpt natuurlijk ook. En zo kwam het dat er in januari een opmeter passeerde om het wat-en-hoe te bekijken om offerte te kunnen maken.

Het oog van die opmeter viel op onze houten Velux dakramen. Blijkt dat één ervan na een paar rotte plekken heeft. Long story short, we zijn ondertussen aan het wachten op een offerte van een dakwerker om twee nieuwe dakramen in PVC te plaatsen.

Ondertussen bleek ook nog eens dat de aarding van onze elektrische installatie een hoge weerstand heeft. Voor zonnepanelen mag dat maximum 30 Ohm zijn en daar zitten we zeer dicht tegen. Anoter long story short, we hebben een afspraak met de elektricien om een paar extra aardingsstaven in de grond te laten slaan.

Eens te meer, no plan survives first contact with reality.

Een impromptu avondje uit naar de cinema, want dat was weer even geleden. Ik zag er James Cameron laatste worp, Avatar: The Way of Water. Ik zag de eerste Avatar ergens in 2009.

Net zoals toen: de visuele effecten en de CGI zijn verbluffend. Ik moest mezelf er aan herinneren: het water, het groen, vuur, de huid van de Na’vi: het gros ervan is niet echt maar werd proceduraal gegenereerd. Verbluffend wat er tegenwoordig mogelijk is.

Het verhaal is dan weer meh en grossiert soms op de rand van het clichématige. Sommige plotlijnen zie je van ver aankomen, en over andere blijf je met veel vragen achter. Het is dat Cameron nog eens 2 sequels heeft voorzien.

Is het een aanrader? Hm. Goh. Deze film is net iets meer dan 3 uur lang. In mijn beleving zijn die zo voorbij gevlogen. Maar als je iets kritischer bent, dan Avatar wel eens vrij langdradig worden. Gelukkig zijn er dan die virtuoos gemaakte CGI waar je jezelf in kan verliezen.

Vorig jaar hebben we ingetekend op de groepsaankoop van zonnepanelen georganiseerd door de provincie West-Vlaanderen. In deze tijden vonde we het meer dan interessant om te kijken waar dat ons zou brengen. Eerder deze week mochten we dan eindelijk de opmeter/verkoper thuis ontvangen.

Het goede nieuws is dat we perfect zonnepanelen, batterij en omvormer kunnen en mogen plaatsen.

Het minder goede nieuws is dat de opmeter - een voormalig dakwerker - ontdekte dat het hout van een van onze Velux dakramen rot toonde. De duim die hij demonstratief in mushy houtpulp duwde sprak boekdelen. Die ramen zitten er dan ook al goed 20 jaar in.

Dus, naast een offerte voor zonnepanelen, is het dus ook op zoek naar offertes van dakwerkers om een dakraam te laten vervangen.

Een beetje verlies heb je altijd.

De voorbije jaren stond het bloggen op een laag pitje. Aan stof om over te schrijven geen gebrek. Het gebeurde gewoonweg niet. Daar wil ik verandering in brengen.

In 2021 schreef ik op mijn andere blog dat ik geen fan meer ben van WordPress. Dat was ooit een geweldige tool om een blog mee bij te houden. Maar doorheen de jaren is dat, Drupal achterna, naar een beest om complexe web experiences mee te bouwen. WordPress vervangen door een alternatief is de kapstok geworden om een nieuwe doorstart te maken.

Deze blog wordt maakt gebruik van Hugo, een statische website generator. Ze bestaat uit een hoop statische HTML pagina’s die vanaf een boel Markdown documenten wordt gegenereerd. Niks geen MySQL databanken, PHP, tig WordPress plugins,… die om onderhoud vragen.

Ik gebruik een tekstverwerker - bijvoorbeeld vim - om een post als een Markdown document te schrijven. Met git stuur ik het document naar GitHub. Een GitHub Action pikt de wijziging op en start een pijplijn waarbinnen Hugo een nieuwe versie van alle HTML genereert, en die via rsync naar een webserver stuurt. Geheel geautomatiseerd en al.

Er is ook een volledig nieuwe layout en inhoudelijke structuur. Ik heb alles bewust zo eenvoudig mogelijk gehouden. Er zijn geen categorieën, geen archiefpagina, geen zoekfunctie,… meer. Er is enkel een gepagineerde stroom van posts, een handvol losse pagina’s en een RSS feed. Net zoals een dagboek. Voor de nieuwe layout koos ik bewust voor een sobere retrowave vibe.

Nu ik het technische uit de weg heb, is het toch de bedoeling om van regelmatig bloggen terug een goede gewoonte te maken.

Ik had een maand vakantie genomen. Tijdens de Gentse Feesten sluit de Universiteit haar deuren, en dus plakte ik er ineens nog drie weken achter. Tijd om eens echt op adem te komen.

We trokken in de eerste week naar onze vast stek in Toscane en de Italiaanse zon. Helaas hadden we een verstekeling mee: Corona had ons te pakken. Eerst Marjan, daarna ikzelf. Dat gaf een paar dagen stevig koorts, een pijnlijke keel en heel weinig energie. Desondanks hebben we er het beste van gemaakt en zo veel als mogelijk van de reis proberen genieten. Sowieso was het plan om met de voetjes omhoog en een boek in de hand te rusten en te laveren tussen strandstoel en zwembad. En da’s best goed gelukt.

De tweede week was dan vooral platte rust. Veel platte rust.

De derde week, dat was er een voldoende door komen om naar Rammstein in Oostende te gaan kijken. Geweldig concert. Magistrale show. Veel vuurwerk en een goede mix klassiekers en nieuwe songs. Deutsche Gründlichkeit en zo. Helemaal af.

De laatste week, dat was de geboorte van het eerste nichtje langs mijn kant van de familie. En haar broertje, mijn neefje / petekind, op logement.

Dan volgde mijn verjaardag en het einde van de vakantie. Helaas moesten we de feestelijkheden annuleren wegens dat ik andermaal koorts en ellendig werd. Tweemaal op vier weken dat verdiende een bezoek aan de dokter. Een bloedonderzoek later blijkt dat ik een serieus te kort heb aan vitamine D. Ondertussen ben ik terug genezen en heb ik voor de komende twee maanden een stevige vitaminekuur voor geschreven gekregen.

Een vakantie met wat ups en downs en vooral veel verplichte platte rust. Wat eigenlijk zo slecht nog niet was tussen de hitte en droogte. Uiteindelijk heb ik nauwelijks een computer aangeraakt. Of het was misschien om eens een spelletje te spelen. Nu ik terug aan de slag ben kan ik wel zeggen: ik merk dat. Het doet deugd om zo ontspannen het digitale leven terug te hervatten.

Ik ben al even geen fan meer van WordPress. Ik loop al even lang rond met het idee om te migreren naar een alternatief, maar het is er tot nog toe niet van gekomen. Wilde ideeën en keuzes te over, dat is het probleem niet. Er moet ook voldoende tijd en goesting zijn om het allemaal te willen opzetten.

Google heeft helaas besloten om Google Suite af te sluiten, en alle gebruikers te verhuizen naar de betaalde Google Workspace. Ik gebruik Google Suite al sinds het nog Google Apps was, ergens 15 jaar geleden, voor e-mail addressen onder mijn eigen domain: netsensei.nl en colada.be.

Ik heb gelijk een account bij Migadu gemaakt. Voor 20 euro per jaar kan ik daar mijn low-use mailaddressen op kwijt. Dat zijn adressen die gekoppeld zijn aan allerlei online diensten. Gelukkig kan ik makkelijk de mailboxen verhuizen zonder dat ik die adressen verlies. Da’s het voordeel van je eigen domeinnaam te beheren, in plaats van een gmail.com adres te gebruiken.

Email bijhouden vind ik sowieso problematisch.

Lang geleden leerde ik van een Napolitaan hoe je pasta carbonara maakt. Dat recept heb ik lang gevolgd. Uiteraard bestaan er zoveel variaties op het thema als er Italianen zijn. En uiteraard zijn ze allemaal canoniek. Het was lang geleden dat ik nog eens carbonara had gemaakt, toen ik eerder deze week Andrew Rea van Binging with Babish aan de slag zag.

Long story short:

• 500gr spaghetti n° 12 van De Cecco
• 250gr spek of spekblokjes
• 4 eitjes + 1 dooier
• 200gr parmezaanse kaas (geraspt)
• Zwarte peper

Kook de spaghetti al dente in een pot water die zo zout is als de zee. Doe de spek in een koude pan en bak ze in haar eigen vet tot ze knisperig is geworden, zet dan het vuur zeer laag of uit. Kluts de eieren en voeg ongeveer 150gr kaas plus royaal peper toe. Haal de spekblokjes van het vuur. Voeg de gekookte spaghetti toe aan de spekblokjes. Meng tenslotte goed het mengsel door de pasta.

Smakelijk!