Netsensei

Via Hackernews kwam ik terecht bij localghost.dev, en daar vond ik deze leuke blog questions challenge. Het is lang geleden dat ik nog zo eens een vragenlijstje heb beantwoord, dus tijd om daar verandering in te brengen, en dit zijn best wel leuke vragen.

Waarom ben je begonnen met een blog bij te houden in de eerste plaats?

Ik had rond de eeuwwisseling wel enkele websites gebouwd, maar die hield ik niet lang in leven. Ergens in 2002 hoorde ik voor het eerst over bloggen. Rond die tijd ben ik beginnen experimenteren met Movable Type. Daarna ben ik beginnen meesurfen met de populariteit die weblogs kregen. Het was vooral een leuke manier om andere mensen te leren kennen en te experimenteren met nieuwe technologieën zoals RSS syndication, pingbacks, permalinks,…

Met de komst van sociale media, de toegenomen centralisatie en commercialisering van het Web, schreef ik lange tijd veel minder. Maar zoals localghost schrijft, zijn er nog steeds goede redenen om een persoonlijke website bij te houden. En meer dan ooit in deze tijd, is het van belang om los te komen van die grote tech bedrijven, die alle data over iedereen opzuigen.

Welke platform gebruik je om je blog te beheren, en waarom koos je hiervoor? Heb je ooit andere platformen gebruikt?

Ik gebruik hugo, een static site generator. De output is een hoop HTML files in een boel folders. Ik huur een eigen virtuele server bij Hetzner waarop ik de site host. De code en de content van de site bewaar ik op GitHub. Via GitHub Actions wordt automatisch een nieuwe versie van de site naar de server gestuurd wanneer ik een nieuwe blogpost publiceer.

Zo’n statische site is een groot gemak. Ik heb 20 jaar lang WordPress gebruikt, maar de laatste jaren was ik steeds minder tevreden met de richting waarin WordPress evolueerde. Gericht op marketing, complex, te veel toeters en bellen. De Gutenberg editor kon ik niet smaken. En bovendien heb ik niet langer de energie om zo’n content management systeem regelmatig van updates en upgrades en what-not te voorzien.

Hoe schrijf je je blog posts? Gebruik je een lokale editor, of een dashboard dat deel is van blog software?

Hugo werkt met bestanden in Markdown. Soms gebruik ik Neovim, en schrijf ik in de terminal, soms gebruik ik Visual Code. Markdown is meer dan voldoende om een blogpost te schrijven. Ik schrijf dus in een tekstbestand op mijn laptop. Wanneer ik klaar ben stuur ik ze naar GitHub, de rest gebeurt automagisch.

Ik heb een aantal shell en Python scripts geschreven om de talloze files en folders makkelijk te kunnen beheren, en een ander te automatiseren.

Wanneer voel je je het meest geïnspireerd om te schrijven?

Vroeger was het eenvoudig, dan schreef ik bijna dagelijks een stukje over ik-weet-niet-wat. Zo deed iedereen dat. Oer-blogger Michel V. was - en is nog steeds - een grote bron van inspiratie.

Ik ben een overdenker, en dat speelt me al heel wat jaren parten als het om bloggen gaat. Wie gaat dit lezen? Is dit wel een onderwerp voor een lifelog? Zijn dit niet teveel woorden? Wil ik Samuel Pepys gewijs een dagboek bijhouden, of eerder long-form schrijven? Moet ik niet overschakelen naar het Engels? Is het wel de moeite om dit vol te houden nu iedereen naar sociale media silo’s is verkast?

Net daardoor ben ik een pak minder beginnen schrijven vergeleken bij vroeger.

Ik voel me tegenwoordig geïnspireerd door anderen die schrijven. Wanneer ik tijd heb om op het Web anderen te lezen. Wat bij deze blogpost zo’n beetje het geval is. Of omdat een onderwerp mijn aandacht zo hard beet heeft, dat ik gemotiveerd ben om er iets over te schrijven.

Of ik terug quasi-dagelijks ga pennen zoals vroeger? Dat zie ik dus niet meteen gebeuren.

Publiceer je onmiddelijk dat je iets geschreven hebt, of laat je iets stoven als een draft?

Korte stukjes publiceer ik onmiddellijk, zonder hard na te denken. Soms vergeet ik zelfs na te lezen waardoor er wel eens schaamtelijke dt-fouten in mijn schrijfsels sluipen. Vaak gaat het om een fait-divers waar ik in het moment zelf vlug iets over schrijf.

Langere stukjes hou ik in een draft bij. Dan schaaf ik in meerdere etapes bij tot ik tevreden ben.

Wat is je favoriete blogpost op je blog?

Zei ik al dat ik een overdenker ben? Ik laat deze vraag dus graag aan mij voorbij gaan.

Heb je plannen voor je blog? Misschien een redesign, een ander platform, of een nieuwe feature?

Momenteel ben ik aan het schaven en allerlei kleine verbeteringen aan het aanbrengen in de HTML en de configuratie van Hugo. Er ligt nog best wat werk op de plank om te optimaliseren voor allerlei browsers en devices. Verder ontbreekt het nog aan treffelijke foutpagina’s, en hoe ik afbeeldingen weergeef en beheer, daar is nog een pak werk aan.

Een redesign is voorlopig niet aan de orde. Er is nog best wat ruimte om het huidige theme verder te verfijnen en uit te werken. Ik ben geen designer, dus iets heel ‘gelekt’ ga ik ook niet snel produceren.

Het kriebelt wel om inhoudelijk iets meer van deze site te maken, dan de eenvoudige blog die het nu is. Alleen weet ik nog niet in welke richting het gaat evolueren. Of misschien is het ook gewoon goed zoals het nu is. Overdenker, ik, weet-je-wel.

Who’s next?

Ben je tot hier geraakt? Heb je zelf een blog? Tag, you’re it! Of misschien inspireert je dit om de vragen zelf, op je eigen blog, te beantwoorden. In ieder geval, ik vond het een leuke oefening om hier even over na te denken, en te schrijfselen.

Februari is een lamlendige maand. Donker, koud, kil. En alsof dat niet genoeg is, wordt iedereen ook nog eens ziek. Sommige jaren weten we daar aan te ontsnappen, maar in 2025 is het goed raak. Alle drie zijn we in de laatste drie weken ziek geworden.

Ikzelf kreeg twee weken geleden een stevige griep. Ik ben wel ingeënt, maar het smerige virus heeft me toch goed te pakken. Enkele dagen hoge koorts, en sindsdien geraak ik niet uitgerust, en heb ik last van mijn bovenste luchtwegen. Morgen trek ik naar de dokter om die persistente hoest aan te pakken.

Hopelijk betert het snel in de komende weken. Nog wel geteld 2 maanden voor ik vertrek richting Spanje.

Toen ik mijn One Plus 9 Pro vorige maandag voor herstelling bij Quick Solutions binnen bracht, dacht ik die snel terug in mijn handen te hebben. Het werd echter vrijdagavond. Volgens de winkelverantwoordelijke in de Vlaanderenstraat moest er een cruciaal onderdeel worden besteld. Alleen duurde de levering van dat onderdeel via BPost veel langer dan gedacht. Veel excuses van hun kant, en wat geduld van mijn kant later kwam het allemaal toch in orde. Met een nieuwe batterij is mijn smartphone klaar voor een tweede leven.

Tegelijk kreeg ik ook een aantal dagen verplichte digitale detox voor de kiezen. Enkele observaties:

• De eerste uren voelde ik mij wat ontheemd en onrustig, maar daarna herinnerde ik me aan hoe het vroeger was.
• Mijn hoofd was opmerkelijk lichter zonder social media, doomscrollen,… Brain Rot is real.
• Mijn leesfrequentie lag een stuk hoger. Op de trein kwam mijn Kindle quasi elke keer uit mijn rugzak.
• De paar telefoontjes die ik moest plegen: een nummer op een hoek papier skribbelen en dan een vaste lijn zoeken.
• Ik miste wel wat persoonlijke berichtjes.
• Ik neem graag een snelle foto. Er waren een paar moment waarop ik dat miste.

Stof om over na te denken…

Ik heb mijn One Plus 9 Pro net drie jaar geleden gekocht. Het ding heeft al die tijd uitstekend dienst gedaan. Ik ben dan ook merktrouw aan One Plus. Helaas begint de batterij te mankeren. Opladen duurt langer dan ik zou willen, en de batterijduur is merkbaar korter dan vroeger.

Met de Camino in het vooruitzicht, wil ik een smartphone in topconditie mee kunnen nemen. En dus komt het er op aan om de batterij te laten vervangen.

Gisteren ben ik in Gent binnen gelopen bij Quicksolutions in de Vlaanderenstraat. Na een korte registratie ter plaatse, betaalde ik 69 EUR voor een analyse van het toestel. Verdict een klein uurtje later: niet alleen de batterij moet worden vervangen, maar men ontdekte ook dat de connectoren met de batterijmodule niet goed zijn en opnieuw moeten worden gesoldeerd. Totale kostenplaatje: 250 EUR. Een pak meer dan de 99 EUR voor enkel het vervangen van de batterij.

Da’s nog altijd goedkoper dan een nieuw toestel aanschaffen. De hardware kan voor mij ook gerust nog wel een tijd mee. Als ik nog eens een 2 à 3 jaar uit mijn One Plus 9 Pro kan halen, dan ben ik een zeer tevreden man.

Morgenavond of donderdag zou ik mijn toestel mogen ophalen. Zeer benieuwd naar het resultaat.

We waren niet meteen van plannen om Gladiator 2 te zien, maar kijk, we werden op oudejaarsavond overtuigd om alsnog een bezoekje aan de cinema te overwegen. De moeite waard? Doet Ridley Scott het weer? Goh, het hangt af waar je verwachtingen liggen. Zelf kwamen we buiten met mixed feelings. We hebben ons geen moment verveeld, maar het is nu ook weer geen film die zal bij blijven zoals zijn illustere voorganger. Een beetje dus zoals de rollercoaster op de kermis.

Het verhaal is… een doordruk van de eerste film. Meer zelfs, het is quasi copy / paste hetzelfde. Er is een gevallen nobele die alles kwijt raakt, verraad, een complot, een slavendrijver die een graantje wil meepikken, twee verknipte keizers,… Zelfs de klassebakken in de cast kunnen niet verhullen dat het script geen enkele vorm van originaliteit uitstraalt. De eerste film was ook wel een quasi afgesloten verhaal, maar Scott en co hebben zich dubbel geplooid om vanuit de verdwenen Lucius een aantal nieuwe verhaallijnen te puren. De uitdrukking “bij de haren getrokken” komt hier in gedachten.

Gelukkig maakt de cast zelf veel goed. Paul Mescal mag dan wel een eerste kaskraker rol beet hebben, echt warm liep ik niet van zijn acteertalent. De film wordt dan ook vooral gedragen door Denzel Washington die met schijnbaar plezier de machiavellistische, machtsgeile gladiatorenmenner Macrinus speelt. Ook Joseph Quinn en Fred Henchinger spelen de pannen van het dak als de batshit crazy keizers Geta en Caracalla. Connie Nielsen, daarentegen, kwam nogal houterig over. Pedro Pascal vond ik dan weer niet de juiste keuze voor de rol van generaal Acacius: de regie leek niet verder te gaan dan “kijk ernstig en spreek plechtig, Vae Victis!”

Gladiator 2 moet het vooral hebben van de cinematografie, de decors en de props. Ridley Scott weet als geen ander de antieke wereld in beeld te brengen. Sommige wijdse panorama’s zijn net 18de eeuwse, classisistische schilderijen. Ook de soundtrack, gecomponeerd door Harry Gregson-Williams is topwerk.

Over de historische accuraatheid kan ik kort zijn: ga naar deze cinema met de nodige dosis suspension of disbelief. [Jeroen Wijnendaele, historicus aan de UGent, gaf alvast meer context bij de historiciteit van deze film.

Spijtig voor Ridley Scott: net zoals Napoleon is ook deze Gladiator 2 een gemiste kans. Maar in tegenstelling tot Napoleon verveelt deze film geen moment. Op zoek naar een avond vertier in het Colloseum zoals de oude Romeinen dat deden? Dit is je kans!

Vakantie, dat is ook Netflix afschuimen. Ik heb dit weekend ineens La Palma gebingewatched. Deze vierdelige Noorse serie neemt je mee naar het gelijknamige eiland in de Canarische Eilanden. We volgen er afwiselend een Noors gezin op vakantie en een Noorse onderzoekster die doctoreert aan het lokale vulkanologische instituut. De echte hoofdrol draag de Cumbra Vieja vulkaan. Die staat op uitbarsten waardoor het halve eiland in de Atlantische oceaan dreigt te glijden. Een megatsunami zou een globale catastrofe zijn.

La Palma tikt netjes alle vakjes af van wat een rampenfilm of -serie moet hebben. Race tegen de tijd? Check. Experts die niet worden geloofd? Check. Personages die op cruciale momenten, foute keuzes maken? Check. Een flinke dosis special effects? Check. Het is allemaal nogal voorspelbaar. Gelukkig hebben de screenwriters hun opperste best gedaan om de dialogen niet al te houterig te laten overkomen. En ook de Noorse acteurs leveren een meer dan behoorlijke prestatie af. Op sommige momenten dreigt de spanning wat weg te ebben, en maakten de schrijvers wel heel bizarre keuzes om de verhaallijn lopende te houden.

Gelukkig staat daar tegenover dat La Palma door de band genomen een ongecompliceerde, leuke rollercoaster is. Nooit had ik het gevoel niet naar de volgende episode te willen kijken. La Palma hoefde ook niet langer te zijn dan vier delen. Dat is net lang genoeg om de aandacht vast te houden, en de voornaamste verhaallijnen af te werken. Best dus de moeite waard voor wie in de kerstvakantie nog op zoek is naar kijkvoer.

De Camino de Santiago spreekt me al vele jaren aan. In 2022 wandelde ik de laatste 110 kilometer tussen Sarria in Santiago, en in 2023 kruiste ik vanaf Porto gedurende 11 dagen doorheen Portugal en Galicië. Dit jaar koos ik er bewust voor om de wandelschoenen te laten rusten. Nu kriebelt het genoeg om ze in 2025 terug aan te trekken, en dus ben ik volop aan het plannen.

Hoe begin je aan een Camino? Een pelgrimage is immers een stevige meerdaagse wandelreis over een lange afstand waarbij je uit je rugzak leeft.

De eerste drie vragen die ik mezelf stel: Hoeveel tijd wil en kan ik nemen? Welk stuk wil ik stappen? En is het doel om in Santiago aan te komen?

De eerste vraag is vrij eenvoudig. De beste periode om dit te doen zijn de twee weken na de paasvakantie. Ik heb dus een venster van 19 april tot en met 4 mei. Ik moet twee reisdagen heen en terug rekenen tussen thuis en de Camino. Dus dat geeft me maximaal 14 wandeldagen.

De tweede en derde vragen zijn iets moeilijker. Er zijn tal van pelgrimsroutes die naar Santiago leiden. Lang overwoog ik de Camino Primitivo uit Oviedo, maar het is wel de zwaarste route. Ze loopt immers doorheen de bergen. Nu hoef ik niet per se in Santiago aan te komen. Dat deed ik immers al twee keer eerder. Dat gaf me ruimte om over alternatieven na te denken.

Uiteindelijk heb ik gekozen voor de Camino de Frances. Die route loopt een kleine 800 kilometer vanaf de Franse zijde van de Pyreneëen tot in Santiago. Het idee is om de route op te delen in 3 reizen. In 2025 neem ik de route tussen Saint-Jean-Pied-de-Port en Burgos. Goed voor een kleine 280 kilometer. Later kan ik dan van Burgos naar Léon wandelen en dan van daar uit naar Santiago.

Is dat wel haalbare kaart?

Gelukkig hoef ik geen diepgaande studies uit te voeren met kompas en kaart. Over de Camino Frances bestaat er veel literatuur. Tal van reisgidsen beschrijven de etappes, populaire stopplaatsen, highlights en zo meer. Ik leg de puzzel op basis van Stingy Nomads en Gronze.com. In een Google Spreadsheet leg ik de verschillende etappes naast elkaar, en bepaal ik hoe de etappes er uit zouden kunnen zien.

De Camino is een oude pelgrimsroute die in de laatste jaren enorm populair is geworden. Er is dus ook flink geïnvesteerd in infrastructuur en accomodaties voor pelgrims. Op de stopplaatsen in de spreadsheet vind je dan ook slaapplaatsen, restaurants, winkels,…

Onderweg hou ik niet noodzakelijk vast aan die planning. Afhankelijk van de omstandigheden kan ik kiezen om verder te stappen, of sneller te stoppen. Als het echt moet kan ik ook altijd een etappe overslaan door een bus of taxi te nemen om zo een rustdag in te lassen.

En hoe nu verder?

In de komende dagen en weken leg ik lijstjes aan met de contactgegevens van herbergen, hostels, pensions,… waar ik zou willen overnachten. Hoewel het bon ton is op de Camino om slechts enkele dagen op voorhand, of zelfs de dag zelf, te bepalen waar je terecht komt, heb ik graag op voorhand al een goed idee waar ik wil slapen. In sommige plaatsen, zoals Saint-Jean, Roncevalles en Zubiri, reserveer ik ruim op voorhand al een bed, omdat de capaciteit op die plaatsen eerder beperkt is.

Ook de heen- en terugreis is iets om in de komende weken te vast te leggen. Ik zou in een dag per trein kunnen reizen naar Saint Jean, en op het einde van de reis per vliegtuig vanuit Madrid terug naar huis te keren.

In de komende weken en maanden ga ik me ook fysiek voorbereiden. Door te wandelen, en door de fitness te bezoeken. Je hoeft niet sportief aangelegd te zijn om de Camino aan te vatten, maar een goede voorbereiding maakt de wandeling een stuk lichter en aangenamer.

Ondertussen vergaap ik mij aan de vlogs van Efrén Gonzalez op YouTube.

Sinds jaar en dag zitten we bij Telenet voor alle onze digitale verbindingen. Zo hebben we gekozen voor de OneUp formule waarbij we van een supersnelle verbinding kunnen genieten. Daar betalen we aardig voor. Nu biedt Telenet in haar dienstverlening “Check and Smile” aan. Via de app kan je nagaan of je abbonementsformule nog wel bij je past. Wij dus even met de app aan de slag: volgens Telenet is er geen vuiltje aan de lucht. Oké dan.

Wel bleek onze modem aan vervanging toe. Telenet biedt sinds vorig jaar “Telenet 360°” aan, en een nieuwe modem is daar onderdeel van. Een gratis upgrade? Don’t mind of we do! De volgende morgen stond er een mannetje aan de deur met een nieuw toestel. De installatie kost me nauwelijks een kwartier. Oude modem er uit, nieuwe modem er in.

Op het eerste zicht leek alles te werken… behalve onze Apple toestellen.

Nu hebben we ook twee Powerline Wifi Boosters om over het hele huis goede WiFi dekking te hebben. Dat zijn toestellen die via het elektriciteitsnet met de modem communiceren. Blijkt dus dat die bakjes niet compatibel zijn met de nieuwe WiFi 6 Mesh technologie in de nieuwe modem, en zelfs de hele boel storen.

Blijkt dat Telenet ook “slimme” WiFi 360 Pods aanbiedt ter vervanging van de oude bakjes. En waar de oude Powerlines gratis waren, betaal je voor de pods goed 3 EUR per maand per bakje. Jawel, een gedwongen upgrade dus met een extra prijskaartje. Niet zo leuk. Op 3 jaar spreken we over een meerkost van zo maar even 216 EUR.

De pods zelf zijn van Plume. De Pod WiFi 6 kost zo’n 159 EUR het stuk. Zelf twee stuks aanschaffen is dus een dure kwestie. Trouwens, als ze kapot zijn, dan mag je zelf nieuwe kopen terwijl de gehuurde bakjes gewoon bij Telenet kunnen worden ingeruild.

Afin, we nemen de bluts met de buil en ik heb ondertussen de Powerline toestellen vervangen door twee van die 360 pods. De eerste drie maanden zijn gratis, om te proberen. Mijn Macbook doet het alvast terug zoals het hoort. We zien wel hoe het verder loopt.

Ik ben geslaagd voor de Microcredential Knowledge Graphs! Ik behaalde een mooie 15/20 waar ik meer dan tevreden over ben. Dit was het eerste academiejaar waarin deze cursus werd gegeven, dus het was voor iedereen wat zoeken maar inhoudelijk heb ik er alvast heel wat aan over gehouden. In ’t kort, deze onderwerpen kwamen aan bod:

• Legal frameworks relevant to data sharing
• Knowledge Representation and the Resource Description Framework (RDF)
• Publishing data and reusing IRIs
• Querying Web Data
• Ontology engineering and reasoning
• Discovery and trust (the SOLID protocol)
• Validating RDF

De cursus is een inleiding tot het hele kennisdomein waarin je als student een 360 graden perspectief krijgt. Een pak onderdelen vormen onderzoeksdomeinen op zichzelf en waren onmogelijk uit te diepen in de beschikbare lestijd. Dat neemt niet weg dat je een zeer breed en actueel beeld krijgt.

Aanvullend moesten we ook een onderwerp kiezen (of zelf voorstellen) dat we, na zelfstudie, in een peer teaching lecture moesten voorstellen aan onze medestudenten. Dat liet dan weer toe om iets dieper in te gaan op specifieke onderwerpen. Daarnaast kregen we ook zes keer een wekelijkse programmeer oefening mee naar huis. De ene was al wat uitdagender dan de andere.

Tot slot kregen we ook een examen dat uit een schriftelijk gedeelte (open boek) en een mondeling gedeelte bestond. We werden op voorhand gewaarschuwd om ons voor te bereiden en dat was zeker geen overbodige raad. Ik heb in de weken voordien toch best wat tijd ’s avonds en in het weekend aan mijn bureau door gebracht.

Ook interesse? Tik me gerust virtueel aan als je wat meer over mijn ervaring wil horen.

Oef, veel aan mijn hoofd. Zo laten de laatste maanden zich tekenen. Er was een verhuis naar nieuwe burelen op het werk. Ik heb miserie gehad met een macbook die uiteindelijk werd omgeruild voor een nieuw toestel. De opleiding Knowledge Graph is in volle gang getrapt en ik krijg daar wekelijks huiswerk voor. Er is nog dat Italiaans waar ik nog meer huiswerk voor heb. En dat is dan nog naast een boel andere besognes.

Soms zijn er tijden waarin er meer zandzakjes op je schouders worden gelegd, dan dat je er zo meteen van kunt afleggen. De voorbije maanden zijn precies net dat.

Gelukkig heb ik er een week vakantie op zitten. En ondanks het natte, gure weer is ook de zomer niet zo heel erg ver meer. We hebben onze terras alvast schoon gemaakt en goed geschrobt. Dit weekend kochten we een nieuwe tuintafel en ditto stoelen. Nu is het de vingers kruisen dat de zon snel van achter de wolken tevoorschijn begint te piepen.