Netsensei

Vandaag hebben we onze garage opgeruimd. Wonderbaarlijk wat een mens op een jaar bij elkaar spaart. De koffer van onze auto is goed gevuld, en de afspraak met het containerpark is gemaakt. Het was ook een goede gelegenheid om de drie bakken met werkmateriaal te ordenen. Sleutels, hamers, schroevendraaiers, bouten, moeren, schroeven, nagels,… het lag allemaal door elkaar verspreid. Zoeken in zo’n bak was een kleine frustratie geworden. Maar een uurtje werk was voldoende om dat allemaal recht te trekken.

Mijn terminal client voor Gopher groeit. Ik heb ondertussen ondersteuning voor de Veronica-2 zoekmachine ingebouwd, en ik kan sinds daarnet ook bestanden via Gopher downloaden. De volgende horde is om eenvoudige configuratie in te bouwen. Niet zo eenvoudig omdat het op Mac, Windows en Linux helemaal anders in elkaar zit. Dat vraagt om wat onderzoek.

Maar hey, het leuke is dat ik vlotjes in retrowave style doorheen Gopherspace kan surfen.

Ondertussen ben ik een week in vakantie, met nog drie weken te goed. Deze zomervakantie doen we een staycation. We hebben wat kosten gehad aan onze auto, en vanaf oktober hebben we een kotstudent in huis. Spijtig vinden we dat niet. We hebben een mooi gevulde agenda.

Gisteren zijn we naar zomerbar The Night 2.0 geweest. Een hele avond lekker loungen met cocktails en heerlijke bites van Cropains.

Vandaag leverde Ikea een extra matras. Dat zit zo. Bij dat extra matras kochten we ook een extra, enkel bed. Ons dubbele bed is een boxspring van Ikea, en enkele jaren oud. Blijkt dat we elkaar meer dan eens wakker maken in onze slaap. De oplossing? Onze slaapkamer herbouwen en een extra bed bijpoten.

Ik weet niet wat ik moet denken van het weer. Warmig, koudig, winderig, laf. Soms zomerig, soms ook niet. Alsof het weer zelf niet weet wat het nu eigenlijk zou willen zijn.

Ik ben al jaar en dag af en toe aan het sleutelen aan een terminal client voor Gopher. Enkele iteraties, een keer volledig herstart, en dit is het resultaat:

I’m mighty pleased with myself.

Sinds een maand of twee is er in Brugge een nieuwe klimzaal geopend: Onyx Boulder. En niet eens zo heel ver van mijn voordeur. Met de fiets ben ik er op vijf minuten tijd. Ideaal! Ondertussen ben ik twee keer gepasseerd.

Eerlijk gezegd zijn er enkele jaren gepasseerd sinds ik laatst mijn klimschoenen aantrok. De eerste keer hield ik het geen uur vol, voor mijn armspieren in staking gingen. Maar plezierig was het wel. De routes zijn heel inventief gemaakt, er is voldoende variatie in moeilijkheidsgraad, en er is voor elk wat wils. En er is ook een grote kilter board.

Toen ik een tweede keer ging, hadden ze een paar oude zetels op de kop getikt en die naast de dikke valmatten gedropt. Je kan dus even een luie zetel uitblazen en kijken naar hoe anderen de muur proberen te veroveren.

Ze hebben er ook een fijne bar, met keuken. Ik heb meteen hun pasta geproefd, en die smaakte alvast naar meer. Ideaal om er ’s avonds na het klimmen nog iets te eten. De uitbaters willen er meer van maken dan klimmen alleen met activiteiten allerhande zoals film avonden.

Boulderen is wel ideaal om het hoofd even leeg te maken, maar ik ben er ook geen 23, laat staan 33, meer. Ik ben mij hard bewust van alle mogelijke manieren waarop ik blessures kan oplopen. Ik ben ook duidelijk niet de jongste die er rond loopt. Maar als het lukt om regelmatig te gaan, dan kan ik wel iets moois voor mezelf opbouwen. En daar kijk ik wel naar uit.

Ik zou morgen richting Saint-Jean-Pied-de-Port sporen, maar ik heb mijn plannen gewijzigd en dit jaar wandel ik geen Camino.

Waarom? Mijn voorbereiding kwam niet bepaald van de grond. Drie weken geleden moest ik vaststellen dat ik niet met hetzelfde enthousiasme naar de trip toeleefde als de voorbije jaren. Ik voelde vooral zelf opgelegde druk, en da’s niet de juiste insteek om bijna 300km doorheen een land te trekken.

Ondertussen geniet ik nu van twee weken rust tijdens deze paasvakantie.

Via Hackernews kwam ik terecht bij localghost.dev, en daar vond ik deze leuke blog questions challenge. Het is lang geleden dat ik nog zo eens een vragenlijstje heb beantwoord, dus tijd om daar verandering in te brengen, en dit zijn best wel leuke vragen.

Waarom ben je begonnen met een blog bij te houden in de eerste plaats?

Ik had rond de eeuwwisseling wel enkele websites gebouwd, maar die hield ik niet lang in leven. Ergens in 2002 hoorde ik voor het eerst over bloggen. Rond die tijd ben ik beginnen experimenteren met Movable Type. Daarna ben ik beginnen meesurfen met de populariteit die weblogs kregen. Het was vooral een leuke manier om andere mensen te leren kennen en te experimenteren met nieuwe technologieën zoals RSS syndication, pingbacks, permalinks,…

Met de komst van sociale media, de toegenomen centralisatie en commercialisering van het Web, schreef ik lange tijd veel minder. Maar zoals localghost schrijft, zijn er nog steeds goede redenen om een persoonlijke website bij te houden. En meer dan ooit in deze tijd, is het van belang om los te komen van die grote tech bedrijven, die alle data over iedereen opzuigen.

Welke platform gebruik je om je blog te beheren, en waarom koos je hiervoor? Heb je ooit andere platformen gebruikt?

Ik gebruik hugo, een static site generator. De output is een hoop HTML files in een boel folders. Ik huur een eigen virtuele server bij Hetzner waarop ik de site host. De code en de content van de site bewaar ik op GitHub. Via GitHub Actions wordt automatisch een nieuwe versie van de site naar de server gestuurd wanneer ik een nieuwe blogpost publiceer.

Zo’n statische site is een groot gemak. Ik heb 20 jaar lang WordPress gebruikt, maar de laatste jaren was ik steeds minder tevreden met de richting waarin WordPress evolueerde. Gericht op marketing, complex, te veel toeters en bellen. De Gutenberg editor kon ik niet smaken. En bovendien heb ik niet langer de energie om zo’n content management systeem regelmatig van updates en upgrades en what-not te voorzien.

Hoe schrijf je je blog posts? Gebruik je een lokale editor, of een dashboard dat deel is van blog software?

Hugo werkt met bestanden in Markdown. Soms gebruik ik Neovim, en schrijf ik in de terminal, soms gebruik ik Visual Code. Markdown is meer dan voldoende om een blogpost te schrijven. Ik schrijf dus in een tekstbestand op mijn laptop. Wanneer ik klaar ben stuur ik ze naar GitHub, de rest gebeurt automagisch.

Ik heb een aantal shell en Python scripts geschreven om de talloze files en folders makkelijk te kunnen beheren, en een ander te automatiseren.

Wanneer voel je je het meest geïnspireerd om te schrijven?

Vroeger was het eenvoudig, dan schreef ik bijna dagelijks een stukje over ik-weet-niet-wat. Zo deed iedereen dat. Oer-blogger Michel V. was - en is nog steeds - een grote bron van inspiratie.

Ik ben een overdenker, en dat speelt me al heel wat jaren parten als het om bloggen gaat. Wie gaat dit lezen? Is dit wel een onderwerp voor een lifelog? Zijn dit niet teveel woorden? Wil ik Samuel Pepys gewijs een dagboek bijhouden, of eerder long-form schrijven? Moet ik niet overschakelen naar het Engels? Is het wel de moeite om dit vol te houden nu iedereen naar sociale media silo’s is verkast?

Net daardoor ben ik een pak minder beginnen schrijven vergeleken bij vroeger.

Ik voel me tegenwoordig geïnspireerd door anderen die schrijven. Wanneer ik tijd heb om op het Web anderen te lezen. Wat bij deze blogpost zo’n beetje het geval is. Of omdat een onderwerp mijn aandacht zo hard beet heeft, dat ik gemotiveerd ben om er iets over te schrijven.

Of ik terug quasi-dagelijks ga pennen zoals vroeger? Dat zie ik dus niet meteen gebeuren.

Publiceer je onmiddelijk dat je iets geschreven hebt, of laat je iets stoven als een draft?

Korte stukjes publiceer ik onmiddellijk, zonder hard na te denken. Soms vergeet ik zelfs na te lezen waardoor er wel eens schaamtelijke dt-fouten in mijn schrijfsels sluipen. Vaak gaat het om een fait-divers waar ik in het moment zelf vlug iets over schrijf.

Langere stukjes hou ik in een draft bij. Dan schaaf ik in meerdere etapes bij tot ik tevreden ben.

Wat is je favoriete blogpost op je blog?

Zei ik al dat ik een overdenker ben? Ik laat deze vraag dus graag aan mij voorbij gaan.

Heb je plannen voor je blog? Misschien een redesign, een ander platform, of een nieuwe feature?

Momenteel ben ik aan het schaven en allerlei kleine verbeteringen aan het aanbrengen in de HTML en de configuratie van Hugo. Er ligt nog best wat werk op de plank om te optimaliseren voor allerlei browsers en devices. Verder ontbreekt het nog aan treffelijke foutpagina’s, en hoe ik afbeeldingen weergeef en beheer, daar is nog een pak werk aan.

Een redesign is voorlopig niet aan de orde. Er is nog best wat ruimte om het huidige theme verder te verfijnen en uit te werken. Ik ben geen designer, dus iets heel ‘gelekt’ ga ik ook niet snel produceren.

Het kriebelt wel om inhoudelijk iets meer van deze site te maken, dan de eenvoudige blog die het nu is. Alleen weet ik nog niet in welke richting het gaat evolueren. Of misschien is het ook gewoon goed zoals het nu is. Overdenker, ik, weet-je-wel.

Who’s next?

Ben je tot hier geraakt? Heb je zelf een blog? Tag, you’re it! Of misschien inspireert je dit om de vragen zelf, op je eigen blog, te beantwoorden. In ieder geval, ik vond het een leuke oefening om hier even over na te denken, en te schrijfselen.

Februari is een lamlendige maand. Donker, koud, kil. En alsof dat niet genoeg is, wordt iedereen ook nog eens ziek. Sommige jaren weten we daar aan te ontsnappen, maar in 2025 is het goed raak. Alle drie zijn we in de laatste drie weken ziek geworden.

Ikzelf kreeg twee weken geleden een stevige griep. Ik ben wel ingeënt, maar het smerige virus heeft me toch goed te pakken. Enkele dagen hoge koorts, en sindsdien geraak ik niet uitgerust, en heb ik last van mijn bovenste luchtwegen. Morgen trek ik naar de dokter om die persistente hoest aan te pakken.

Hopelijk betert het snel in de komende weken. Nog wel geteld 2 maanden voor ik vertrek richting Spanje.

Toen ik mijn One Plus 9 Pro vorige maandag voor herstelling bij Quick Solutions binnen bracht, dacht ik die snel terug in mijn handen te hebben. Het werd echter vrijdagavond. Volgens de winkelverantwoordelijke in de Vlaanderenstraat moest er een cruciaal onderdeel worden besteld. Alleen duurde de levering van dat onderdeel via BPost veel langer dan gedacht. Veel excuses van hun kant, en wat geduld van mijn kant later kwam het allemaal toch in orde. Met een nieuwe batterij is mijn smartphone klaar voor een tweede leven.

Tegelijk kreeg ik ook een aantal dagen verplichte digitale detox voor de kiezen. Enkele observaties:

• De eerste uren voelde ik mij wat ontheemd en onrustig, maar daarna herinnerde ik me aan hoe het vroeger was.
• Mijn hoofd was opmerkelijk lichter zonder social media, doomscrollen,… Brain Rot is real.
• Mijn leesfrequentie lag een stuk hoger. Op de trein kwam mijn Kindle quasi elke keer uit mijn rugzak.
• De paar telefoontjes die ik moest plegen: een nummer op een hoek papier skribbelen en dan een vaste lijn zoeken.
• Ik miste wel wat persoonlijke berichtjes.
• Ik neem graag een snelle foto. Er waren een paar moment waarop ik dat miste.

Stof om over na te denken…

Ik heb mijn One Plus 9 Pro net drie jaar geleden gekocht. Het ding heeft al die tijd uitstekend dienst gedaan. Ik ben dan ook merktrouw aan One Plus. Helaas begint de batterij te mankeren. Opladen duurt langer dan ik zou willen, en de batterijduur is merkbaar korter dan vroeger.

Met de Camino in het vooruitzicht, wil ik een smartphone in topconditie mee kunnen nemen. En dus komt het er op aan om de batterij te laten vervangen.

Gisteren ben ik in Gent binnen gelopen bij Quicksolutions in de Vlaanderenstraat. Na een korte registratie ter plaatse, betaalde ik 69 EUR voor een analyse van het toestel. Verdict een klein uurtje later: niet alleen de batterij moet worden vervangen, maar men ontdekte ook dat de connectoren met de batterijmodule niet goed zijn en opnieuw moeten worden gesoldeerd. Totale kostenplaatje: 250 EUR. Een pak meer dan de 99 EUR voor enkel het vervangen van de batterij.

Da’s nog altijd goedkoper dan een nieuw toestel aanschaffen. De hardware kan voor mij ook gerust nog wel een tijd mee. Als ik nog eens een 2 à 3 jaar uit mijn One Plus 9 Pro kan halen, dan ben ik een zeer tevreden man.

Morgenavond of donderdag zou ik mijn toestel mogen ophalen. Zeer benieuwd naar het resultaat.

We waren niet meteen van plannen om Gladiator 2 te zien, maar kijk, we werden op oudejaarsavond overtuigd om alsnog een bezoekje aan de cinema te overwegen. De moeite waard? Doet Ridley Scott het weer? Goh, het hangt af waar je verwachtingen liggen. Zelf kwamen we buiten met mixed feelings. We hebben ons geen moment verveeld, maar het is nu ook weer geen film die zal bij blijven zoals zijn illustere voorganger. Een beetje dus zoals de rollercoaster op de kermis.

Het verhaal is… een doordruk van de eerste film. Meer zelfs, het is quasi copy / paste hetzelfde. Er is een gevallen nobele die alles kwijt raakt, verraad, een complot, een slavendrijver die een graantje wil meepikken, twee verknipte keizers,… Zelfs de klassebakken in de cast kunnen niet verhullen dat het script geen enkele vorm van originaliteit uitstraalt. De eerste film was ook wel een quasi afgesloten verhaal, maar Scott en co hebben zich dubbel geplooid om vanuit de verdwenen Lucius een aantal nieuwe verhaallijnen te puren. De uitdrukking “bij de haren getrokken” komt hier in gedachten.

Gelukkig maakt de cast zelf veel goed. Paul Mescal mag dan wel een eerste kaskraker rol beet hebben, echt warm liep ik niet van zijn acteertalent. De film wordt dan ook vooral gedragen door Denzel Washington die met schijnbaar plezier de machiavellistische, machtsgeile gladiatorenmenner Macrinus speelt. Ook Joseph Quinn en Fred Henchinger spelen de pannen van het dak als de batshit crazy keizers Geta en Caracalla. Connie Nielsen, daarentegen, kwam nogal houterig over. Pedro Pascal vond ik dan weer niet de juiste keuze voor de rol van generaal Acacius: de regie leek niet verder te gaan dan “kijk ernstig en spreek plechtig, Vae Victis!”

Gladiator 2 moet het vooral hebben van de cinematografie, de decors en de props. Ridley Scott weet als geen ander de antieke wereld in beeld te brengen. Sommige wijdse panorama’s zijn net 18de eeuwse, classisistische schilderijen. Ook de soundtrack, gecomponeerd door Harry Gregson-Williams is topwerk.

Over de historische accuraatheid kan ik kort zijn: ga naar deze cinema met de nodige dosis suspension of disbelief. [Jeroen Wijnendaele, historicus aan de UGent, gaf alvast meer context bij de historiciteit van deze film.

Spijtig voor Ridley Scott: net zoals Napoleon is ook deze Gladiator 2 een gemiste kans. Maar in tegenstelling tot Napoleon verveelt deze film geen moment. Op zoek naar een avond vertier in het Colloseum zoals de oude Romeinen dat deden? Dit is je kans!